Iranian Futurist

– 21 ماه ژوئیه 2017

تغییرات در ساختار تصمیم گیری در عربستان، نفوذ دو دشمن سرسخت ایران و هوادارن سرسخت آمریکا و اسرائیل، یعنی ولیعهد جدید و وزیر خارجه را به شدت افزایش داد . همزمان مساله قطر و جبهه گیری تند عربستان + متحدان، برخورد میان ایران و عربستان را بشدت محتمل نمود. رژیم اسلامی در برابر تهدیدها و خطر فزاینده جنگ، وزیر خارجه را در ظاهر برای شرکت در جلسه ای در سازمان ملل، به نیویورک اعزام کرد. پیش از ورود وزیر خارجه نظام که برگذیده رهبر و همزمان مورد حمایت رئیس جمهور نیز می باشد، وزیر دفاع آمریکا یا جدی ترین شخصیت در کابینه آن کشور، به شدت به نظام اسلامی اخطار داد. کمال خرازی، وزیر خارجه اسبق ایران و از نزدیکان رهبر نظام، نیز همزمان به انگلستان سفر می کند. اشکال در این است که در هردو سوی این بحران، بی منطقی و شعارهای بی معنا، روند حاکم است.
با در نظر گرفتن تمامی این عوامل، روشن می گردد که سفر وزیر خارجه نظام به آمریکا برای نرم کردن موضع آن قدرت تعیین کننده در منطقه و به ویژه در مورد ایران باشد. در حالی که نظام اسلامی از هرسو و به ویژه از داخل در حال از همپاشی است، افزایش فعالیت های تجزیه طلبان و مدعیان قدرت در خارج از کشور و فشار تحولات جهانی، نظام را به این برداشت می رساند که هدف نهائی، سرعت بخشیدن به از همپاشی رژیم اسلامی می باشد. وحشت از درگیری تعیین کننده خارجی، انگیزه مهمی در پیش گیری از این گونه عملیات که نه تنها نظام اسلامی را می تواند از پا در آورد بلکه همزمان دارای این قدرت بالفعل نیز هست که تمامیت سرزمینی ایران را با چالشی بسیار جدی روبرو کند. برخلاف دوران واقعه آذربایجان که ایران از حمایت غرب برخوردار بود، کشور در حال حاضر متحد نیرومندی که خواهان حفظ تمامیت سرزمینی ایران باشد، را دارا نیست. فوریت و اهمیت سفر ظریف به آمریکا در این چارچوب باید ارزیابی گردد. تا چه اندازه او در این مهم موفق باشد، تا مقداری بستگی بر آمادگی نظام برای واگذاری امتیاز در سوریه و عراق و یاری در راه رسیدن به راه حل سیاسی در آن سرزمین ها می باشد. اما موفقیت تا اندازه زیاد خارج از توان اوست و بستگی به ارزیابی مدعیان قدرت منطقه در باره ایران و نقش حکومت آن در آینده دارد. با وجودی که ایران یکی از معدود کشورهای منطقه است که دستکم شورش و درگیری داخلی تا اندازه زیاد در آن غایب است، اما به طور حتم سابقه ی نظام، کمکی به آنان در این مورد نمی کند. نظام اسلامی، مورد اعتماد نیست و دارای این توان است که هر لحظه به توافق های نوشته شده رسمی پشت پا زند، تا چه رسد به توافق های ضمنی. بدون وجود ساختار سیاست گذاری منطقی، چنانچه در جهان دمکراتیک برقرار است، ایران نمی تواند اعتماد جهانی را به احترام به تعهدات بین المللی، ایجاد کند. تا هنگامی که نظام اسلامی از قدرت کنار گذارده نشده است، چنین وضعیتی به وجود نخواهد آمد.
ایران به سرعت در راه کنار گذاردن نظام اسلامی، گام برمی دارد. چنین به نظر می رسد نیروهای موثر: ملت و ارتش(از صمیم قلب)، سپاه پاسداران و ریاست جمهور (روی ناچاری، چون درک کرده اند که راه دیگری وجود ندارد)، خواستار گذر مسالمت آمیز از نظام اسلامی به رژیمی منطقی تر باشند. به احتمال زیاد، غرب و دیگر قدرت های منطقه نیز براین باور هستند که وضعیت داخلی ایران در آینده ای نه چندان دور، باید دچار دگرگونی اساسی گردد. حال هریک از این قدرت ها، از موقعیت پیش آمده در ایران چگونه استفاده کنند، عامل بسیار موثری در تعیین آینده می باشد. (1) تحولات داخلی که آیا مسالمت آمیز و یا با خشونت و خون ریزی همراه باشد و (2) چگونگی واکنش قدرت های حاظر در منطقه، تعیین کننده نهائی می باشند.
1- ایران 80 میلیونی با موقعیت استراتژیک، از چنان وزنه ای برخوردار است که اگر دچار درگیری های خیابانی مدت دار گردد، می تواند موازنه قوا را در منطقه برهم ریزد. این راهیست که همه، شاید به استثنای گروه کوچکی از تندروها، در اجتناب از آن تلاش می کنند. به احتمال قوی این بار در صورت در گیری های خیابانی، زیاد به درازا نمی انجامد. سال 88 رهبر نظام و فرماندهی سپاه، دستکم در نیاز به پایان تظاهرات خیابانی همراه بودند. اما اکنون این وضعیت بهم ریخته شده است. رهبر نظام در تنگنای شدید قرار دارد و راه خلاصی نمی یابد. درگیری شدید با رئیس جمهور و رقابت همزمان از جانب سپاه، به اندازه ای شدت گرفته است که تاکنون نتوانسته اند هیئت وزیران را برگذینند. همه نوع تبلیغات، اتهام و حتا دستگیری فیزیکی برادر رئیس جمهور، انجام گرفته است. سپاه، همچنان رئیس جمهور را در این برهه صالح ترین فرد برای این مقام می داند. جبهه گیری سپاه برخلاف نظر رهبر نظام و هواداران تندروی او می باشد.
ناتوانی رهبر نظام در انتصابات داخلی، تنها به هیئت وزیران منحصر نمی شود. او حتا قادر نیست که در نهادهای زیر نظر مستقیم خود نیز افرادی که دستکم از مقداری قابلیت برخوردار باشند و هر لحظه خشم ملت را افزایش ندهند، عاجز است. برای ریاست شورای نگهبان و ریاست مجلس خبرگان از روی ناچاری مجبور شده که به جنتی بیش از 90 ساله روی آورد. یا برای ریاست شورای مسخره "تشخیص مصلحت نظام"، پس از خروج رفسنجانی از صحنه، تاکنون نتوانسته فرد قابل قبول بقیه ی اعضاء را برگزیند. دبیری شورای امنیت و ریاست سپاه پاسداران، دو مقام بسیار مهم که به طور مستقیم با امنیت کشور بستگی دارند، تا کنون روشن نشده است. در برگزیدن جانشین پس از خود به عنوان رهبر، که بنا بر برداشت نظام برای بقای رژیم یک باید است، به بن بست رسیده است. دلیل این امر بیش از هرچیز بسته به این واقعیت است که چیزی به عنوان "رهبر" دیگر در سیاست ایران غیرممکن می باشد. بسیاری در کانون خود رژیم نیز به این واقعیت پی برده اند. شاید از همه انتصابات مهم تر، ریاست قوه قضائیه باشد که به بن بست رسیدن نظام را آشکار می کند. فساد و عدم کارآئی این نهاد بارها و بارها وسیله ی دیگر دست اندرکاران نظام مورد بحث قرار گرفته است. هیچیک از نهادهای رژیم، هوادار ادامه ی این وضع در قوه قضائیه نیستند. این مورد به ویژه با در نظر گرفتن اهمیت داوری در "اسلام"، برای نظام حیاتی است. اما هرگونه، دستکاری در این دستگاه لرزان، با خطر از همپاشیده شدن تمام قوه قضائیه روبروست. همزمان انتصاب فرد دیگری که خشم و ضدیت دیگر رقبا را بر علیه "رهبر" افزایش ندهد و کاردان تر نیز باشد، غیرممکن است.
می توان برداشت کرد که در شرایط کنونی، وزنه ی تاثیر گذاری رهبر بر تحولات سیاسی کشور همچنان سیر نزولی خود را ادامه دهد. از سوی دیگر، سپاه و نهاد ریاست جمهوری، در حالی که هم با هم همکاری و هم رقابت دارند، بر قدرت خود می افزایند. مساله ای که نه رهبر و نه سپاه و نه رئیس جمهور قادر به حل آن نیستند، اقتصاد است که تهدیدیست بر ادامه زندگی همه ی نظام. خیزش اقتصادی ملت پس از انجام، بزودی جهت سیاسی به خود خواهد گرفت که هدف نخست آن رهبر نظام می باشد. در نبود گذیدار دیگر در صحنه، چنین موقعیتی به رئیس جمهور قدرت کافی می بخشد که در اتحاد با سپاه/ارتش، رهبری سیاسی را در دست گیرد. سپاه بدون حمایت رئیس جمهور، به نتهائی قادر به در دست گرفتن قدرت نخواهد بود زیرا از یک سو با مخالفت ملت مواجه و از سوی دیگر با تهدید ارتش که همیشه همراه ملت بوده است، روبروست. از این رو، روشن است که رئیس جمهور امروز می تواند، با جبهه گیری قاطع و مخالفت آشکار با رهبر نظام، پشتیبانی ملت را بیش از همیشه بدست آورد. تشکیل هیئت دولت نخستین گام می باشد. در صورت عدم توان در انتخاب همکاران، او با تهدید به استعفا نه تنها موقعیت خود را نزد ملت محکم کرده بلکه سپاه و رهبر را درموقعیتی قرار می دهد، که نتوانند در برابر او مخالفت نمایند. پس از آن، اعلان گردش سریع در سیاست های ایران ویران کننده که ثبات منطقه را بهم ریخته است در دستور باید قرار گیرد تا خطر جنگ برطرف گردد.
2- عامل تعیین کننده دیگر، واکنش قدرت های خارجی در برابر تحولات داخلی ایران می باشد. آیا قدرت های تعیین کننده، آماده هستند که ایران با تحول از داخل، بدل به موثرترین کشور ایجاد کننده ثبات در منطقه بشود، یا آنان برنامه های دیگر در سر دارند که بی ثباتی، به آن برنامه ها کمک می کند؟ برخی از قدرت های منطقه، وزنه ایران را یک خطر بالقوه دایمی بحساب می آورند. عربستان و متحدان، ایران کوچک شده که قادر به استفاده کامل از وزنه خود نباشد را، در درازمدت به سود خود می دانند. گروه دست راستی اسرائیل نیز با چنین برداشتی موافق است. اتحادیه اروپا، چین و خاوردور که در تحولات منطقه نقش درجه دوم را بازی می کنند، با وجود مخالفت با این طرح، به احتمال سکوت پیشه خواهند کرد. راست ها و استعمارگران آمریکا و انگلستان، ساده تر می توانند آتش را تندتر کنند. روسیه، مانند همیشه بدنبال منافع کوتاه مدت خود که بر اثر بی ثباتی سهل تر بدست می آید، می باشد. روسیه، با امکان دریافت پایگاه دریائی در جنوب ایران (آرزوی تاریخی) و بلیعدن دریای مازندران، کنار خواهد آمد. از یاد نبریم که روسیه در تاریخ بزرگ ترین مسبب تجزیه ایران بوده است و انگلستان پس از آن قرار دارد.
در این صورت، به احتمال زیاد جنگ راه رسیدن به این هدف است، جنگ با عربستان و یا هر بهانه دیگر.
حالت دیگر این است که قدرت های خارجی و منطقه، اهمیت ایران و نقشی که می تواند در ثبات تمامی منطقه و همزمان گسترش دمکراسی بازی کند را درک کرده و دست به جنگ نزنند. ایران دارای این قابلیت و ظرفیت است که به گرانیگاه ثبات در خاورمیانه بدل گردد، هرچند راهی سخت دشوار و دراز خواهد بود.
عدم جنگ و عدم دخالت در تحولات داخلی ایران، راه رسیدن به این هدف می باشد که به سود همه ی جهان خواهد بود.
--------------------------
۱ - یکی از دلایل برخورد میان ولیعهد پیشین و کنونی، بایستی سیاست گذاری در مورد ایران باشد.
۲ - با ارزیابی از وضعیت روانی حاکم بر آمریکا در این برهه، بنظر نمی آید که سود و زیان مداخله نظامی بر علیه ایران، عامل تعیین کننده و از این رو بازدارنده باشد.
۳ - آرامش نسبی جامعه ایران، ظاهری است. هر ناظری می داند که ایران هر لحظه می تواند دچار برخوردهای تند اقتصادی و سیاسی گردد. از سوی دیگر قدرت های غربی و شرقی با ارتباط با خیل خبرچینان و جاسوسان که در رده های بالا و به ویژه در "بیت رهبر" در اختیار دارند، با موقعیت کنونی ایران از نزدیک آشنا هستند
۴ - به ویژه سپاه با تغییراتی که در میان فرماندهان خود داده، تا آنجا که می تواند خود را آماده رویاروئی با احتمال بالای شورش های خیابانی می کند.
۵ - در اینکه همه ی دست اندرکاران نظام اسلامی فاسد و یا چشم بر روی فساد بسته اند، تردید نیست. اما آزادی سریع برادر رئیس جمهور از بند، نشان می دهد که بخش بزرگی از نیروهای نظام از چنین نمایشی، هواداری نمی کردند.
۶ - به احتمال زیاد، سفر رئیس کل ستاد به مشهد، سنگر سخت و بلند گوی مخالفان رئیس جمهور، در این رابطه می باشد.
۷ - تاکنون حکم رسمی برای دبیر جدید و تمدید مدت فرمانده سپاه انتشار نیافته است.
۸ - البته کارنامه نظام اسلامی، در ایجاد چنین برداشتی در عربستان، کویت، امارات متحده، بحرین و قطر که تمامی به طور طبیعی بی ثبات هستند، یاری بسیار رسانده است.

Iranian Futurist		Ayandeh-Negar
Welcome To Future		Tomorow is built today

	در باره ما	تماس با ما	خبرهای علمی	احزاب مدرن	هنر و ادبیات	ستون آزاد	محیط زیست	حقوق بشر	اخبار روز	صفحه‌ی نخست
	آرشیو	اندیشمندان آینده‌نگر	تاریخ از دیدگاه نو	انسان گلوبال	دموکراسی دیجیتال	دانش نو	اقتصاد فراصنعتی	آینده‌نگری و سیاست	تکنولوژی	از سایت‌های دیگر