12-12-2011
یکم- آغاز"جنگ قرن بیست و یکمی" با ایران
منابع اطلاعاتی و نظامی آمریکا و اسرئیل از آغاز جنگ با ایران سخن گفته اند. این منابع مطابق معمول به عنوان "یک منبع آگاه که نخواست نامش فاش شود" از طریق رسانه ها این مدعا را مطرح می سازند.
راجر کوهن- روزنامه نگار محقق- ابعاد این جنگ را در مقاله ای تشریح کرد. سپس نوبت روزنامه ی هاآرتص اسرائیل بود که نوشت، "جنگ علیه برنامه ی اتمی ایران مدتی است که شروع شده است". از ویروس مخرب استاکس نت گرفته تا ترور دانشمندان هسته ای ایران و انفجار مرکز موشکی سپاه در چهل کیلومتری تهران.
عامل اصلی این نوع عملیات در درجه ی اول موساد و در مرتبه ی دوم سازمان سیا معرفی می شود. مقامات پیشین موساد به صراحت به نقش آن سازمان در این جنگ سری اعتراف می کنند.
روزنامه لس آنجلس تایمز 4 دسامبر هم نوشته است که انفجار ملارد کار موساد و سیا بوده است. پاتریک کلاوسون، مدیر بخش ایران در انستیتوی واشنگتن برای سیاست خاور نزدیک، درگفت و گو با نشریه لوس‌آنجلس تایمز، مقابله آمریکا و اسراییل با ایران را نوعی "جنگ قرن بیست و یکمی" دانسته که "ظاهراً علاوه بر برنامه آدم‌کشی‌های هدفمند و جنگ الکترونیکی، مجموعه‌ای از خرابکاری را هم در برمی‌گیرد".
روزنامه گاردین- چاپ لندن- 8 دسامبر نیز در گزارشی با شواهد و قرائن فراوان نشان داد که "جنگ علیه ایران آغاز شده است". در این مقاله آمده است:
"تعداد شواهدی که نشان می‌دهد جنگ مخفی آمریکا و اسرائیل علیه ایران، با حمایت بریتانیا و فرانسه، از هم اکنون آغاز شده، روز به روز افزایش می‌یابد. حمایت مخفیانه از گروه‌های مخالف کم کم به تلاش برای کشتن دانشمندان ایرانی، استفاده از جنگ افزار سایبری، حمله به تاسیسات موشکی، و کشتن یکی از فرماندهان ایرانی از جمله این شواهد است".
سپس موضوع سقوط یا نشاندن یک فروند هواپیمای جاسوسی فوق مدرن آمریکا در خاک ایران مطرح شد. روزنامه واشنگتن پست در 8 دسامبر نوشت که دولت آمریکا بیش از چهار سال است که از این هواپیماهای بدون سرنشین برای رخنه به خاک ایران استفاده می کند.
آنگاه شبکه خبری آمریکایی سی بی اس به نقل از مقامات دولت آمریکا نوشت که عملیات پرواز هواپیماهای شناسایی بدون سرنشین بر فراز ایران از سال‌ها پیش از طریق پایگاه‌های ارتش آمریکا در خاک افغانستان و سایر پایگاه‌های آمریکا در منطقه آغاز شده و هم‌چنان ادامه دارد. به گفته این مقامات، یکی از اهداف تاسیس پایگاه هوایی "شینداند" در افغانستان فراهم کردن امکانات لازم برای انجام این نوع پرواز‌ها در آسمان ایران بوده است. ادامه ی استفاده از این پایگاه بخشی از توافق دولت آمریکا با دولت افغانستان برای دوره‌ای است که بخش اعظم نیروهای آمریکایی خاک افغانستان را ترک خواهند کرد.
در 9 دسامبر بی بی سی فارسی متن گفت و گویی را با رابرد بــِر- افسر سابق آژانس مرکزی اطلاعات آمریکا، سیا- انتشار داد که ضمن تأیید امکان رخنه ی سایبری ایران به هواپیمای جاسوسی آمریکا در خاک خود و نشاندن آن بر زمین، گفته است:
"ایالات متحده برای جاسوسی از ایران می تواند از ماهواره یا این نوع هواپیماها استفاده کند و بخش اعظم عملیات جمع آوری اطلاعات ما در ایران به صورت فنی انجام می شود. آمریکا پرواز آنها را متوقف نخواهد کرد. یا امنیت پرواز آنها را تقویت می کند یا یک سیستم خود انهدامی بر آنها نصب خواهد کرد. آمریکا و غرب برای تعقیب برنامه هسته ای ایران به این هواپیمای بدون سرنشین نیاز دارند...[این رویداد] نشان می دهد که دولت اوباما در برخورد با ایران خشن است،[و این] برای لابی ضد ایران اطمینان بخش خواهد بود چون ثابت می کند ما داریم آنجا فعالیت می کنیم، می دانیم چه خبر است و پرنده های تجسسمان آنجا پرواز می کنند. البته دولت هیچ چیزی را تائید نخواهد کرد اما این روشی است که امروزه [در] جاسوسی انجام می شود، با هواپیماهای بدون سرنشین، با دوربینهای از راه دور و با شنود مکالمات".
نشریه فارین پالسی نیز در آخرین شماره خود به مأموریت های جاسوسی هواپیماهای آمریکا در ایران پرداخته که نه تنها فعالیت های هسته ای، بلکه فعالیت های نظامی ایران را هم در بر می گیرد.
بدین ترتیب مقامات آمریکایی نه تنها تجاوز به آسمان ایران را پذیرفته اند، بلکه عملیات نظامی خرابکارانه در خاک ایران توسط موساد و سیا را هم تأیید کرده اند. منتها این نوع تجاوزها را "جنگ قرن بیست و یکمی" می نامند. این رویکرد از جانب اوباما قابل فهم است. او با شعارهای ضد جنگ توانست جنبشی به راه بیندازد. مهمترین اقشاری که برای اولین بار وارد انتخابات شده و برای کمپین او کار می کردند، مجذوب شعارهای ضد جنگ عراق و افغانستان او و "تغییری" که وعده می داد شده بودند. اوباما قادر به جذب آرای محافظه کاران نیست، تنها امید او جذب دوباره ی این گونه افراد است و با به راه انداختن جنگ کلاسیک نمی تواند به این هدف دست یازد.
دوم- مخالفت با جنگ
ایرانیان دموکرات نمی توانند موافق جنگ و تهاجم نظامی به ایران باشند.گویی از این نظر اجماع نظری پدید آمده است. اگر این مدعا صادق باشد، پرسش اصلی این خواهد بود: چگونه می توان "به نحو فعال" با جنگ مخالفت کرد؟
در این مورد تجربه گران بهایی وجود دارد که نمی توان آن را نادیده گرفت. در واقع مخالفت فعال با جنگ دارای یک "سنت" گرانسنگ است. "جنبش های ضد جنگ" جوامع غربی،قدمت زیادی داشته و اقدامات موثری انجام داده اند. جنبش های ضد جنگ در آمریکا همزاد "جنبش حقوق مدنی" بوده و بسیاری از فعالان ضد جنگ ویتنام، از دل جنبش حقوق مدنی آمریکا بیرون آمده بودند. آنها به روش های گوناگون مخالفت خود را با جنگ افروزان اعلام می کردند و می کنند.
اولاً: دولت های متجاوز را محکوم می نمایند، نه کشوری که مورد تجاوز قرار گرفته است. به عنوان مثال، با این که صدام حسین یکی از دیکتاتورهای جنایتکار قرن بیستم بود، اما مخالفان جنگ به طور فعال دولت های آمریکا و انگلستان را به دلیل تهاجم نظامی به عراق و کشتار مردم آن کشور محکوم می کردند.
ثانیاً: جنبش های ضد جنگ دروغ پردازی های دولت های متجاوز را بر ملا می سازند. در جنگ عراق نیز آنها نشان دادند که جرج بوش و تونی بلر برای حمله ی به عراق و ساختن افکار عمومی به سود جنگ، دروغ های زیادی ساختند: از جمله مدعای کاذب در اختیار داشتن سلاح های هسته ای توسط رژیم بعث عراق و ارتباط عراق با القاعده. صدام حسین همه ی عراق- از جمله کاخ هایش- را جهت بازید در اختیار آژانس انرژی هسته ای قرار داد و آنها چیزی نیافتند. اما جرج بوش در پایان کار به صدام حسین 24 ساعت فرصت داد تا عراق را ترک نماید والا به آن کشور حمله خواهد کرد، و کرد. افشای اهداف اصلی متجاوزان یکی دیگر از فعالیت های جنبش های ضد جنگ است.
ثالثاً: جنبش های ضد جنگ میزان تلفات انسانی تهاجم نظامی و خسارات مادی آن را افشا می کنند و نشان می دهند که دولت های متجاوز برای رسیدن به مقاصد باطل خود چه جنایاتی مرتکب شده اند. آنان می دانند که متجاوزان نمی خواهند میزان دقیق تلفات انسانی ناشی از جنگی که به راه انداخته اند بر ملا شود.
رابعاً: جنبش های ضد جنگ از طریق صدور اطلاعیه، نگارش مقالات تحقیقی، برپایی تظاهرات سراسری ضد جنگ و دیگر اشکال "اعتراض سیاسی"، اهداف بشردوستانه خود را تعقیب می کنند: به عنوان نمونه مدخل ویکی پدیا و گزارش بی بی سی درباره تظاهرات ضد جنگ عراق در پانزدهم فوریه 2003 را بخوانید. در روز 15 فوریه 2003 فقط یک میلیون تن از مردم بریتانیا علیه جنگ عراق تظاهرات بر پا کردند.
"منطق تعداد" به جنبش های ضد جنگ و صلح طلب آموخته است که باید تعداد بسیار زیادی را بسیج نمایند، همچون تظاهرات سه میلیون نفری که در اکتبر 1983 در کشورهای اروپای غربی برای مخالفت با گسترش سلاح های هسته ای بر پا شد.
فیلسوف لیبرالی چون جان راولز در جنبش ضد جنگ ویتنام فعال بود. با آشکار شدن اولین نشانه های جنگ علیه ویتنام، راولز این جنگ را ناعادلانه می خواند و مکررا از این باورخود در فضای عمومی دفاع می کرد. در ماه مه 1967 به همراه رودریک فرث- همکارش در دپارتمان فلسفه دانشگاه هاروارد- دریک کنفرانس علیه جنگ در واشنگتن شرکت کرد. در ترم بهاری 1969 درسی ارائه داد با عنوان "مسائلی در باب جنگ" که عمدتاً به این مساله می پرداخت که آیا آمریکا درجنگ علیه ویتنام از مشروعیت اخلاقی برخوردار است یا نه. با اعتصاب سراسری دانشجویان دانشگاه هاروارد این درس ناتمام می ماند.
دغدغه راولزعمیقا معطوف به این مسائل بود که بفهمد چه رخنه اخلاقی ای جامعه آمریکا را این چنین وحشیانه و ستمگرانه به سوی جنگی که آشکارا ناحق بود سوق داده است و این که شهروندان چگونه می توانند علیه این جنگ اقدام کنند.
راولز در پاسخ به مسأله اول، این رذیلت را ناشی از توزیع نامنصفانه ثروت می دانست که باعث شده است تا سرمایه داران بزرگ، قدرت سیاسی را تحت نفوذ و کنترل خود قرار دهند. فرآیند سیاسی در آمریکا به گونه ای تنظیم شده است که این امکان را برای بنگاهها و افراد ثروتمند (بویژه آنهایی که در زمینه صنعت نظامی فعال هستند) فراهم می آورد تا از طریق کمکهای مالی شان به سازمانها و احزاب، رقابتهای سیاسی را تحت سیطره خود داشته باشند.
در پاسخ به مسئله دوم، راولز می گوید این امر بسیار حیاتی است که یک فرهنگ عمومی را پدید آوریم که نافرمانی مدنی و اعتراضات وجدانی (اخلاقی) به عنوان صدای اعتراض اکثریت اعضای جامعه از سوی اقلیت حاکم مورد اعتنا و حرمت واقع شود.
فیلسوف یهودی لیبرالی چون جوشوا کوهن، روشنفکران آمریکایی را علیه جنگ عراق بسیج می کرد و اعتراض ضد جنگ شان را در یک صفحه نیویورک تایمز به صورت آگهی منتشر ساخت.
خامسا : "نافرمانی مدنی" یکی از ارکان سنت مخالفت فعال با جنگ بوده است. یعنی مخالفان جنگ، در جنگی که کشورشان به راه انداخته شرکت نمی کنند- چون آن را "ناحق"، "ناعادلانه" و "برخلاف وجدان" به شمار می آورند- و برای این کنش زندانی شده و دیگر هزینه های متعاقب اش را هم پذیرا می شوند.
به عنوان مثال محمد علی کلی وقتی برای اعزام به ویتنام احضار شد، از رفتن به جنگ خودداری کرد. در سال 1967 تمام عناوین اش را از او گرفتند و به پنج سال زندان محکوم شد که دو سالش بخشیده شد. سه سال حق مبارزه نداشت. فیلسوفی چون راسل به خاطر فعالیت ضد جنگ پنج ماه زندانی شد.
سادساً: وقتی قرار است کشوری مورد تجاوز نظامی قرار گیرد، آن کشور را ابتدأ به عنوان "تهدید برای صلح و امنیت جهانی" قلمداد می کنند. برای این که مطابق ماده ی 39 منشور سازمان ملل، اگر کشوری تهدید علیه صلح و امنیت بین المللی باشد، شورای امنیت موظف است که "برای حفظ یا اعاده صلح و امنیت بین المللی"، مطابق ماده 42 منشور آن سازمان، مجوز تهاجم نظامی "هوایی، دریایی و زمینی" به آن کشور را صادر نماید.
قبل از تجاوز به عراق، دولت های آمریکا و انگلیس- به همراه عراقی هایی چون احمد چلبی و کنعان مکیه- عراق را به عنوان "تهدیدی برای صلح و امنیت جهانی" قلمداد می کردند.
جنبش های ضد جنگ با استناد به شواهد و قرائن نشان می دادند که عراق تهدیدی برای صلح و امنیت جهانی نیست و کل تبلیغات دولت جورج بوش و تونی بلر درباره استفاده نظامی عراق از پروژه هسته ای، دروغ های ساخته و پرداخته دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی این دولت هاست.
یکی از مستندات مهم آنها، گزارش های آژانس بین المللی انرژی اتمی بود که پس از بازدید سراسر عراق هیچ شاهدی برای این مدعا نیافته بودند. پس از اشغال عراق، صدق مدعای جنبش های ضد جنگ و کذب مدعیات دولت های جورج بوش و تونی بلر اثبات شد.
سابعاً: نهادهای بین المللی حقوق بشری در داستان جنگ، فعالانه علیه اقدامات ناقض حقوق بشر متجاوزان موضع گیری می کردند. هیچ یک از نهادهای حقوق بشری و جنبش های ضد جنگ با جرج بوش و تیمش همسو و همراه نشد، چه رسد به همکاری عملی با آنها.
به گزارش سازمان عفو بین الملل فقط در سالهای 2003 و 2004 بیش از صدها تن از دختران و زنان عراقی مورد تجاوز جنسی نظامیان آمریکایی و دیگران (از جمله شبه نظامیان اسلامگرا، نیروهای دولتی و پیمانکاران امنیتی خارجی) قرار گرفتند.
اخیراً جرج بوش سفری چند روزه به چهار کشور آفریقایی داشت. سازمان عفو بین الملل به دلیل جرایمی که به گفته این سازمان، جورج بوش در "جنگ علیه تروریسم" مرتکب شد- از جمله استفاده از شکنجه- از این چهار کشور درخواست کرد تا بوش را بازداشت کنند.
تاسعاً: جنبش های ضد جنگ منافع کمپانی های بزرگ نفتی و غیر نفتی را از به راه انداختن جنگ ها بر ملا می سازند، برای مثال کتاب "شرکت سهامی جنگ با ترور" نوشته سلومان هیوز را بخوانید.
جنگ علیه لیبی حداقل 350 میلیارد دلار خسارت به آن کشور وارد آورد. حال نوبت کمپانی های غربی است که کار بازسازی لیبی را آغاز کنند.
سوم- احتمال آغاز جنگ کلاسیک
جنگ قرن بیست و یکمی به گونه ای طراحی شده است که می تواند به جنگ کلاسیک - بمباران ایران- نیز منتهی شود. برخی از متغیرهای آن به شرح زیرند:
اولاً: یک بازی برای ایران تعریف کرده اند که مطابق آن باید به عنوان کشوری "یاغی" معرفی شود. زمامداران جمهوری اسلامی نیز گویی بدشان نمی آید که نابخردانه همین نقشی را که آنها برایشان تعریف کرده اند، بازی کنند.
بازی کردن نقش دولتی که کودکانه و دن کیشوت وار می خواهد اسرائیل را نابود سازد، قطعاً به زیان منافع ملی ایران و به سود دولت اسرائیل بوده است. بازی کردن نقش دولتی بسیار قدرتمند که می تواند به دولت آمریکا زیان های بی شماری وارد آورد نیز، برخلاف منافع ملی ایران و به سود دولت اسرائیل بوده است. اما ظاهر شدن در این نقش ها ، همان چیزی است که طراحانش می خواهند و پیامدهای مهلکی برای ایران و مردمش دارد.
زمامداران حاکم بر ایران اگر خطری داشته باشند که دارند، این خطر فقط و فقط برای مردم ایران است که در اسارت این زمامداران هستند، نه برای آمریکا و اسرائیل.
ثانیاً: دولت هایی چون دولت اسرائیل که گفته می شود "جنگ قرن بیست و یکمی" علیه ایران را آغاز کرده اند، به خوبی واقفند که این گونه اعمال (ترور،انفجار،جاسوسی،ارسال ویروس و...) می تواند "واکنش" ایران را به دنبال داشته باشد. یک "واکنش" نابخردانه و عصبی آتش جنگ کلاسیک را بر خواهد افروخت.
چهارم- ایرانیان دموکرات و مخالفت فعال با جنگ
حال که معنا و مضمون مخالفت فعال با جنگ روشن گردید، پیامدهای نظری و لوزام عملی این رویکرد نیز آشکار است.
ایرانیان دموکراسی خواه اگر واقعاً مخالف فعال ضد جنگ هستند، باید اعمال تروریستی دولت هایی که دانشمندان ایرانی را ترور می کنند، محکوم کنند. تجاوز به خاک ایران- زمینی یا هوایی یا دریایی- نیز باید محکوم شود. دولت ها و سازمان هایی که مراکز نظامی ایران را با ایجاد انفجار نابود می سازند نیز، دست به اعمالی تجاوزکارانه می زنند.
مخالفت فعال با جنگ در شکل حداقلی خود به معنای محکومیت همه این اعمال است. اما مخالفان فعال ضد جنگ همه راه های جنبش های ضد جنگ را طی می کنند و هیچ گاه در کنار متجاوزان قرار نخواهند گرفت.
بیان مدعیاتی چون استفاده نظامی ایران از پروژه هسته ای، این نکته که توان نظامی به مرزی تعیین کننده می رسد، و از همه مهمتر این مدعا که "ایران تهدیدی برای صلح و امنیت جهانی است"، صدور مجوز بمباران ایران است. این نوع فضاسازی ها ، "شرط لازم" آغاز جنگ و بمباران کشوری است که این گونه قلمداد می شود.
در عین حال مخالفان فعال ضد جنگ هیچ گاه با حکومت جمهوری اسلامی در یک جبهه قرار نخواهند گرفت. خواست آنها گذار از "استبداد دینی" به "نظام دموکراتیک ملتزم به آزادی و حقوق بشر" است. آنها برای آزادی و حقوق بشر و دموکراسی مبارزه می کنند و در عین حال می دانند که جنگ همه فرصت ها را نابود می سازد.
برای گذار به دموکراسی باید فرصت سازی کرد، نه فرصت سوزی. حتی فضای تهدید نظامی، دموکراسی و حقوق بشر را به حاشیه می راند، چه رسد به خود جنگ. برای عملی کردن آرمان دموکراسی و حقوق بشر و آزادی می بایست به طور فعال با جنگ مخالفت کرد.
سايت بی-بی سی
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان