پرسش اين است که نيروهای دمکراتيک و هواداران جنبش سبز، چه سیاستی را نسبت به انتخابات ریاست جمهوری باید برگزينند؟ پاسخ من در یک جمله خلاصه می شود : سیاستی که به تحکيم و تواناتر ساختن همبستگی درونی جنبش سبز یاری برساند و سرنوشت و نقش رهبران، زندانی، دربند و گرفتار در زندان خانگی این جنبش را زیر نورافکن کارزار انتخاباتی قرار دهد. از اين دیدگاه، هوادران جنبش سبز، جدا از این که نامزد انتخاباتی شان چه کسی است، باید وحدت و یکپارچگی درونی جنبش سبز را از احساسات و دیدگاه ی شخصی خود برتر بدانند. سرنوشت و آینده دمکراسی ايران، کمتر به پیامد انتخابات بستگی دارد و بیشتر با بازسازی و توانا کردن نهادهای مدنی و بازگشت فعالانه جنبش سبز و جنبش های اجتماعی به صحنه سیاست است.
من پيشتر در اين باره که چه گزينه ای ميتواند بهترين گزينه ممکن جنبش سبز برای انتخابات ریاست جمهوری باشد، دیدگاه خود را روشن کرده ام. باور من اين بود و هست که با توجه به صف آرایی نیروهای اجتماعی و توان و ناتوانایی های هریک از نامزدها، آقای هاشمی مناسب ترین نامزد ریاست جمهوری، به همراهی آقای خاتمی یا ترجیحاً یکی از شخصيت های غير معمم جنبش سبز، به ويژه یکی از زنان این جنبش ( به عنوان معاونت رياست جمهوری ) می باشند. با اين وجود، این راهم باید افزود که در شرائط کنونی لازم است ،همه نيروهای سبز علیرغم اينکه چه شخصيتی را مناسب ترين نامزد قلمداد می کند ، سیاست خود را با سیاست هائی همسو و همراه سازند که مورد پشتیبانی رهبران جنبش سبز و به ويژه آقايان موسوی و کروبی باشند.
اردیبهشت 92
Facebook
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان