جاده هاي فردا در تسخير اتومبيل هاي هوشمند تصادفات رانندگي هنوز يكي از دلايل عمده مرگ و مير انسان هاست

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:

Twitter

Google

Yahoo

Delicious

بالاترین

دنباله

[06 Sep 2011]   [ ]

برگرفته از: Web.mit.edu

از سال 2000 تاكنون 110 ميليون تصادف اتومبيل در آمريكا اتفاق افتاده كه بيش از 443 هزار آن كشنده بوده است. يعني به طور ميانگين روزانه 110 نفر جان خود را از دست داده اند. اين آمار نشان مي دهد كه تصادفات رانندگي در آمريكا و همين طور ساير كشورهاي جهان يكي از دلايل عمده مرگ انسان هاست.
مهندسان با هدف جلوگيري از تصادفات، سيستم هاي ايمني بيشماري ابداع كرده اند. سيستم هايي همچون كروزكنترل اتوماتيك، سيستم حسگر مبتني بر رادار يا ليزر كه هنگام نزديك شدن به يك وسيله ديگر از سرعت اتومبيل مي كاهد، سيستم هشدار نقاط كور كه با بوق يا نور چراغ به راننده مقابل هشدار مي دهد و سيستم كنترل ثبات و ميزان اصطكاك تاير كه به محض تشخيص سرخوردن ماشين يا خروج كنترل فرمان از دست راننده، به شكل اتوماتيك ترمز را فعال مي كند. تا رسيدن به روياي حمل و نقل هوشمند براي جلوگيري 100 درصد از وقوع تصادفات و توليد اتومبيل هايي كه قادر به ديدن ديگر خودروها و ارتباط برقرار كردن با آنها باشند، راه درازي در پيش و فناوري هاي نوين، بسيار مورد نياز است.
البته هر سيستم حمل و نقل هوشمندي (ITS) كه بتواند جاي خود را باز كند و متداول شود باز هم بايد با خودروهاي قديمي كه به اين فناوري ها مجهز نيستند مقابله كند. اين موضوعي است كه در آينده مشكلات فراواني براي طراحان سيستم هاي هوشمند به وجود خواهد آورد.
مهندسان مكانيك دانشگاه MIT در حال تحقيق روي الگوريتم جديدي هستند كه به منظور هشدار دادن به رانندگان در مورد تصادفات بالقوه و سرانجام به دست گرفتن كنترل ماشين براي جلوگيري از تصادفات از مدل هاي رفتار رانندگي انسان استفاده مي كند.
طبق گفته هاي داميتلادل وكيو، يكي از چالش هاي معمول بر سر راه طراحان ITS ، طراحي سيستمي است كه ضمن ايمني، خيلي هم محافظه كار نباشد. اين كه بتوان با ماشين هاي ديگر همچون بازيكناني از تيم حريف رفتار كنيم و سيستم هاي بسيار حساسي داشته باشيم كه دائما در بدترين سناريوها واكنش نشان دهند بسيار وسوسه انگيز است، ولي با نگرش موجود، شما داراي سيستم هايي هستيد كه حتي در زماني كه احساس خطر نمي كنيد هشدار مي دهند.
با اين وضع شايد راننده فكر كند كه اين سيستم هشداردهنده درست كار نمي كند و به طور كلي از آن صرفنظر نمايد. بسياري از محققان اكنون روي مدل كردن رفتار رانندگي انسان كار مي كنند.
دل وكيو معتقد است رفتارهاي رانندگي را مي توان در 2 عمليات اصلي خلاصه كرد: ترمز كردن و گاز دادن. بسته به اين كه در لحظه مورد نظر، راننده در كدام حالت است مجموعه اي محدود از موقعيت هايي كه ممكن است در لحظات بعد ماشين در آن قرار داشته باشد، وجود دارد. اين لحظات ممكن است چند صدم ثانيه يا 10 ثانيه بعد باشد.
مجموعه اين موقعيت هاي احتمالي در تركيب با مدل هاي پيشگويي رفتار انسان (مثلاكجا و چه موقع راننده در چهارراه ها سرعت خود را كم يا زياد مي كند) همگي در جهت ساختن الگوريتم جديد مورد استفاده قرار مي گيرند.
زماني كه دو ماشين به الگوريتم ITS مجهز باشند، بازي حالت همياري به خود گرفته و ماشين ها جهت جلوگيري از برخورد با يكديگر همكاري خواهند داشت.
الگوريتم جديد در يك آزمايش با حضور 2خودروي بسيار كوچك تست شد. يك خودرو به صورت مستقل و توسط الگوريتم جديد كنترل مي شد و خودروي ديگر توسط انسان. به منظور محاسبه كردن روش هاي مختلف رانندگي از 8 فرد مختلف در اين آزمايش استفاده شد.
در 100 بار آزمايش، 97 بار از وقوع تصادف جلوگيري به عمل آمد. يكي از مشكلاتي كه در جريان اين آزمايش ها نمايان شد، تاخير در مخابره وضعيت جاده به ماشين مستقل بود كه باعث مي شد تصميم گيري دير انجام شود. يك راه براي رفع اين مشكل، ارتقاي سخت افزارهاي محاسباتي تا آخرين حد ممكن است.
محققان در نظر دارند با تعبيه حسگرهايي به منظور دريافت اطلاعات آب و هوايي و شرايط جاده و مد نظر قرار دادن خصوصيات ويژه كارخانه سازنده ماشين و انتقال همه اين داده ها به كامپيوتر، الگوريتم خود را در اتخاذ بهترين تصميم ممكن ياري كنند.

---

مطلب‌های دیگر از همین نویسنده در سایت آینده‌نگری:

منبع:

نسخه‌ی چاپی ارسال اين مطلب به دوستان

---

[نظر دهید]    [تعداد نظرهای ثبت شده در پیوند با این مطلب: 0] 

.

---