رهبران ما عاشق ایام ملی و جهانی هستند. مثل روز جهانی قدس یا روز جهاد کشاورزی اما آنچه به نظر می رسد در میان این همه علاقه به روزهای نمادین جهانی، رهبران مذهبی و متعصب ایران روز جهانی ممنوعیت اعدام را فراموش کرده اند.
هجدهم مهرماه روز جهانی مبارزه با اعدام نامیده شده است و متاسفانه حاکمیت ایران در صدر لیست حاکمیتهای طرفدار اعدام قرار داد. ایران به نسبت جمعیت خود بیشترین اعدام را انجام می دهد و البته از نظر تعداد و آمار بعد از حکومت کمونیستی و غیر دموکراتیک چین قرار دارد.
بر اساس آمار سازمانهای جهانی حاکمیت مذهبی ایران به دلایل مختلف بیش از 700 نفر را اعدام نموده و سالیانه این رقم افزایش می یابد. گرچه فشارهای سازمانهای بشر دوستانه به حاکمیت ایران اثر بخش نبوده و هرگز نتوانسته میل به اعدام را در ایران تقلیل دهد اما فشار حاکمیت آمریکا و انگلستان محل سئوال دارد.
انگلستان فقط 36 سال پیش بود که احکام اعدام را برای همیشه از قانون مجازات خود ملقی نمود و آمریکا هنوز اعدام را در برخی از ایالتهای خود دنبال می کند. تروی دیویس سیاه پوست نگون بخت، آخرین قربانی همین قانون در آمریکا می باشد که بعد از بیست سال محکومیت نهایتاًاعدام شد.
اما بدور از هرگونه قضاوتی که جهانیان در خصوص اعدام در ایران دارند ما باید به شرایط و مبحثات مردم ایران بیشتر توجه کنیم. عزت لله یوسفیان عضو کمپین مبارزه با فساد مالی در خصوص مبارزه با اختلاس اخیر می گوید گرچه اعدام مجرمین در دورهای قبلی صورت گرفته اما هیچگاه مانع جرمهای اقتصادی نشده است. واقعیت همان است که آقای یوسفیان می گوید و هرگز احکام اعدام در زمینه های مواد مخدر، سرقت مسلحانه و جرمهای اقتصادی موجب نشده تا شرایط جرم در کشور تخفیف یابد.
چند روز گذشته چهار نفر دیگر در محل عمومی در حضور بیش از بیست هزار نفر اعدام شدند البته این بار به جرم تجاوز. واقعیت تلخ پنهان شده در این نمایش وحشت آنجاست که مردم کشورمان بامیل و علاقه ای خاص به تماشای این اعدامها می روند و هرگز چنین استقبالی نمی تواند دوراز چشم مدعیان و فعالان حقوق بشری و نهادهای ترویج دموکراسی بماند.
تحقیقی در کشور انگلستان نشان می دهد که بیش از 150 سال گذشته نیز وقتی از 167 زندانی محکوم به اعدام سئوال شد در خصوص تاثیر احکام اعدام در محلهای عمومی تمامی آنها اظهار داشتند که حداقل یک بار شاهد اعدام در عموم بوده اند و متاسفانه هیچ گاه درس عبرتی نگرفتند.
اما تلاش مدنی مردم انگلستان برای ملغی کردن احکام اعدام در کشورشان بیش از 100 سال به طول انجامید و نهایتاً به نتیجه رسید. حال اینکه چرا در ایران و کشور ما بعد از صدسال تلاش برای دمورکراسی هنوز تغییری در احکام اعدام صورت نگرفته و متاسفانه ما همچنان در صدر لیست کشورهای اعدام کننده هستیم موصوعی است که باید برای آن بسیار تلاش نمود.
احمد طباطبایی
پانزدهم آبان ماه نود
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان