انسان پژوهشگر کسی است که لحظه به لحظه به سمت و سویی حرکت می کند که دیوارهای جهل خویش را می شکند و در محدوده یی تازه قدم برمی دارد و به همین علت است که یک احساس رضایت درونی نسبت به خویش خواهدداشت ، زیرا احساس می کند امروز او از دیروز او برتر است و چنین انسانی است که می تواند برای جامعه خویش اثرگذار و ثمربخش باشدانسان پژوهشگر باید به خاطر داشته باشد،که سرنوشت آدمیان به هم گره خورده است و هر روز که می گذرد این وابستگی شدیدتر می شود ، لذا هرگاه در جست وجوی یافتن پاسخ سوالات و حل مشکل خویش است ، هیچگاه راه حلی را برنمی گزیند که سبب شود مصیبتی بر دیگران تحمیل شود،زیرا با این نیت انساندوستانه است که آدمی می تواند با صبر و شکیبایی به جست وجوگری خویش ادامه دهد و بهترین پاسخ را بیابد،زیرا انسانی که در پی سعادتمندی دیگران است ،انگیزه یی در او شعله ور می شود که به روح جست وجوگری او نیرو می بخشد. زیرا انسان در این شرایط ،خود درونی خویش را باور دارد و به انسانیت خویش افتخار می کند و همین امر انگیزه یی قوی برای به حرکت درآوردن انسان است .
انسان پژوهشگر کسی است که رسالت خویش از زندگی کردن را مشخص کرده و بر پایه احساسات دیگران زندگی نمی کند و او برای رسیدن به اهداف خود،در جست وجوی کشف بهترین راههای ممکن است و از پژوهش برای رسیدن به اهداف خود استفاده می کند. انسان پژوهشگر تنها یک دانشمند یا فرد دارای تحصیلات عالیه نیست ،همه کس می تواند به این مرحله دست یابد و چه بسا فرد کم سوادی که به واسطه ذهن جست وجوگر خود بتواند علم و تجربه خویش را افزایش داده و به نکات مهمی برسد که یک تحصیلکرده قادر به درک آن نباشد، اما برای رسیدن به این مرحله باید زحمت کشید. باید با علم پژوهش آشنا شد و راههای درست پژوهش کردن را با کمک صاحبنظران این علم و با مطالعات مستمر فرا گرفت و در این مرحله است که فرد درمی یابد هر قدمی که برمی دارد چقدر باید با دقت و فراست همراه باشد.
انسان پژوهشگر باید مهارت های مربوط به خلاقیت و تفکر خلاق را فرا بگیرد تا بتواند با نوآوری به نکات تازه یی دست یابد و به گفته اقبال لاهوری «وقتی نیروی زاینده خلاق فرد یا جامعه یی از بین می رود،زندگی تکراری و بی حاصلی پدید می آید که سبب می شود این انسانها راه ساده قراردادها و حصر فکری را انتخاب کنند»، که این خود محدودکننده رشد جامعه است .
انسان پژوهشگر باید مهارتهای ارتباطی را فرا بگیرد و یاد بگیرد که بخوبی با دیگران ارتباطی صادقانه برقرار کند آنچنان که میان او و دیگر انسانها جریانی از علم و دانش به حرکت درآید. به گفته حضرت علی (ع ): «اندیشه ها را به یکدیگر بزنید تا درستی و حقیقت زاده شود»، با برخورد اندیشه ها، دانسته های جدید شکل می گیرد و با انتقال آنها میان انسانها، معماهای پژوهش حل می گردد.
انسان پژوهشگر، فوت کوزه گری خود را به دیگران منتقل می کند. امروزه دیگر نمی توان با یک فوت کوزه گری زندگی کرد، ما نیازمند هزاران فوت کوزه گری برای زندگی کردن هستیم و پنهان نگه داشتن دانسته های ارزشمند در وجود آدمی تنها منجر به دفن کردن آنها می شود. انسانها با هدیه کردن تجربیات گرانقدرشان به یکدیگر، زمینه را برای ایثارگری در علم و دانش پدید می آورند و این مرحله سرآغاز پدید آمدن جرقه های خلاقیت و نوآوری در بین جامعه است و همین امر فرهنگ پژوهشگری را در جامعه گسترش می دهد.
انسانهایی که تفکرات نو و بکر خود را در مغز خویش نگهداری می کنند در اصل به مغز می آموزند که دیگر نوآوری نکند و به گفته «ارنست دیمنه » از پایه گذاران آموزش و پرورش فرانسه ، «زمانی که فکری نو در مغز باقی می ماند و رها نمی شود، گویی همچون دانه یی از یک زنجیر است که از مغز اگر بیرون نیاید، دانه های دیگر زنجیر نیز با آن بیرون نمی آیند و به عکس هنگامی که فکری نو به بیرون از مغز هدایت می شود با خود دیگر دانه های زنجیر را نیز به بیرون هدایت می کند و دیگر زنجیره افکار نو در مغز پنهان نمی ماند.»
زمانی که انسان پژوهشگر تصمیم می گیرد با نگاهی دقیق و گوش هایی حساس به وقایع توجه کند، با گذشت زمان ، دیدگاه هایی که کسب می کند سبب می شود فاصله یی میان آموخته های این فرد با دیگر انسانها پدید آید و او با دقت بیشتر به پدیده های اطراف بنگرد. این فاصله ، فاصله فکر و اندیشه است و همین امر سبب می شود که دیگران با نگاه این فرد به رویدادهای اطراف خود نگاه نکنند و به همین علت چه بسا نگاه پژوهشگر و نظرات او در دیدگاه دیگران مسخره و غیرطبیعی جلوه کند و لذا در این مرحله است که سدهای جهل آدمی شکسته می شود و انسان به سوی اندیشه و فکر قدم برمی دارد و قدرت تحلیلگری خود را افزایش می دهد و در این زمان است که پژوهشگر باید صبور و شکیبا باشد و به راه خود ادامه دهد.
انسان پژوهشگر باید به خاطر داشته باشد، دانشمندان بزرگ کارهای عظیم خود را در زمانی به ثمر رساندند که غرق در استهزا و تحقیر دیگران بودند لذا چنین انسانی باید خود را آماده تحقیرها و استهزاها کند و این امری طبیعی است برای کشف راه های نو و یافتن پاسخ های جدید.
انسان پژوهشگر باید به خاطر داشته باشد که همگان به کاستی ها و ناتوانایی های او پی خواهند برد و چه بسا ناتوانایی های او را به ریشخند بگیرند، لذا او باید با شهامت به راه خود ادامه دهد و به رفع نواقص خود بپردازد و در جهت حل معماها بکوشد و در برابر انتقادهای دیگران بردبار باشد.
انسان پژوهشگر باید با ابزارهای مهمی که به او در دسترسی به اطلاعات کمک می کنند آشنا بوده و تلاش کند با مهارتهای مربوط به آنها آشنا باشد. یادگیری یک زبان و آشنایی با اینترنت به او کمک می کند که علاوه بر کسب تجربیات از مردم دیگر ملل ، به انتقال افکار خویش به دیگران بکوشد و از این طریق راه جاری شدن اطلاعات را از دیگران به سوی خود هموار سازد.
انسان پژوهشگر همیشه از تنبلی در به دست آوردن اطلاعات به دور است و از تصمیم گیری سریع و عجولانه خودداری می کند زیرا این تصمیمات او را از راهیابی به درک حقایق بازمی دارد و اگر او به اطلاعات محدود خود بسنده کند، چه بسا به پاسخ های گمراه کننده دست یابد که خود می تواند مشکلات فراوانی در پی داشته باشد.
یک انسان پژوهشگر باید رفتاری اخلاقی ، متواضعانه و صادقانه داشته باشد تا در نهایت دیگران در ارتباط برقرار کردن با او، علاقه مندی نشان دهند و همچنین او را در دستیابی به اطلاعات درست یاری کنند. چه بسا انسان ها زمانی که از کسی دل خوشی ندارند و یا از او بیزارند، با اطلاعات غلطی که به او می دهند، او را به بیراهه هدایت می کنند و به گفته ارنست دیمنه «اگر می خواهید چیزی اصیل خلق کنید، خودتان باشید.»
انسان پژوهشگر در هر میهمانی و ضیافتی که شرکت می کند آن را مکانی می یابد برای به دست آوردن تجربیات ارزشمند جدید و همچنین انتقال دانسته های خود به دیگران .
انسان پژوهشگر باید الفت و انس شدید با کتاب داشته باشد و در فرصت های مناسب در کتابخانه ها و کتابفروشی ها و نمایشگاه های کتاب گردش کند و به دنبال کتابهایی باشد که به حل مشکلات او کمک می کنند.
انسان پژوهشگر باید از کلام خویش بخوبی استفاده کند. او باید به خاطر بسپارد که گفت وگوها زمینه ساز دانسته ها و تجربیات هستند و او باید خود را از شر گفت وگوهای بی ثمر و بی فایده رها کند.
انسان پژوهشگر علاقه فراوانی به ثبت تجربیات خویش دارد و در هر فرصتی می نویسد و سعی می کند از طریق نوشتن تفکر کند و حتی گاهی اوقات پاسخ سوالات خویش را بیابد.
السلی رابینسون می گوید: «بزرگترین بیم بشر از تغییر است ، مردم از افکار جدید، عادتهای جدید، محیط جدید و روش جدید می ترسند، غافل از آنکه اساس زندگی تغییر و تنوع است و زندگی بدون آن قابل دوام نیست ، تنها راه زندگی بهتر و طولانی تر آمادگی شما برای قبول تغییر و عمل کردن برای تحول های بزرگ است پس خودتان را عوض کنید.»
از تغییرات زمانه نمی توان فرار کرد، بلکه باید به مدد مغز و اندیشه ، تغییرات را در جهتی قرار داد که سبب سعادتمندی انسانها شود و این تغییرات نیازمند انسان های پژوهشگر است و به گفته سقراط : «جهان بدون تحقیق و تفحص درخور زیستن نیست .» بدون شک اگر انسان پژوهشگر به مرحله تعالی خویش برسد، به گفته «لامارتین » که می گوید: «افکار افراد متفکر خودبخود می اندیشد»، انسان پژوهشگر نیز خود به تفکر تبدیل می شود، انسانی که برای جامعه خویش گوهری است گرانبها.
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان