شهروندان – وحید آبیده*:
پس از پیروزی حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری یازدهم یکی از سوالات مهم و اساسی اهالی مطبوعات از دولت جدید زمان بازگشایی انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران بود که از همان روزهای نخست حتی در اولین نشست مطبوعاتی حسن روحانی به عنوان رئیس جمهور از سوالات منتخب خبرنگاران رسانههای مختلف بود که با پاسخ های امیدوارانه رئیسجمهور مواجه شد
انجمن صنفی روزنامهنگاران ایرانرفته رفته بازگشایی انجمن در میان فضای سرد و بی روح مطبوعاتی کشور به یک مطالبه عمومی در میان اهالی مطبوعات تبدیل شد و امیدهای روزنامه نگاران پس از رای اعتماد مجلس شورای اسلامی به علی ربیعی به عنوان وزیر تعاون ، کار و رفاه اجتماعی و علی جنتی به عنوان وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی روز به روز بیشتر شد.
اکنون فارغ از دلایل تعطیلی و پلمب انجمن که در فضای نامطلوب پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ اتفاق افتاد این سوال به طور جدی مطرح است که ضرورت بازگشایی انجمن صنفی روزنامهنگاران به عنوان تنها تشکل و نهاد فراگیر روزنامه نگاری در کشور چیست ؟ انجمن صنفی روزنامه نگاران در سال ۱۳۷۶ و در دوران اصلاحات تاسیس شد و به عنوان تنها تشکل و سندیکای روزنامه نگاری فراگیر در کشور به عضویت فدراسیون بینالمللی روزنامهنگاران که مقر دائمی آن در کشور بلژیک است درآمد به طوری که ضمن عضویت این انجمن در معتبرترین نهاد بین المللی روزنامه نگاری تمام اعضای انجمن صنفی روزنامه نگاران به عنوان عضوی از جامعه جهانی روزنامه نگاری به رسمیت شناخته می شوند.
به هر حال انجمن صنفی روزنامهنگاران در سالهای نخستین تاسیس به عنوان پایگاهی برای پیگیری مطالبات و دغدغههای روزنامه نگاران و اهالی مطبوعات تبدیل شد و تعداد زیادی از روزنامه نگاران به عضویت آن درآمدند و این بیانگر پایگاه قوی و قابل دفاع انجمن در میان اهالی مطبوعات است .
اکنون که با روی کار آمدن دولت تدبیر و امید فضای اجتماعی و فرهنگی کشور متحول شده است و در روزهای اول استقرار دولت شاهد فعالیت مجدد نهادهای صنفی مهمی چون خانه سینما بودیم اکنون ضرورت دارد در اولین فرصت نسبت به بازگشایی انجمن صنفی روزنامهنگاران به عنوان خانه و مامن اهالی مطبوعات در فضایی حقوقی اقدامات لازم صورت پذیرد چرا که آشفتگی های موجود در فضای مطبوعاتی کشور به مصلحت دولت اعتدال نیست و هرگونه اقدام موثری بدون حضور موثر انجمن صنفی روزنامهنگاران به سرانجام نخواهد رسید که از آن جمله می توان به تشکیل شورای هماهنگی تشکل های روزنامه نگاری کشوربرای نخستین بار در کشور اشاره کرد که به ابتکار معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با حضور دبیران کل و روسای تشکل ها و انجمن های مطبوعاتی کشور تشکیل شده است که با گذشت چند ماه از تاسیس این شورا نه تنها هیچ اقدام موثری انجام نشده است بلکه من نیز مانند اکثر روزنامه نگاران و منتقدین شورا بر این باورم که شورای مذکور طیف وسیعی از روزنامهنگاران را نمایندگی نمیکند و در غیاب انجمن صنفی روزنامه نگاران این شورا از وجاهت و اعتبار قابل دفاعی برخوردار نیست و تمام جلسات این شورا بدون داشتن دستوری مشخص و آشفتگی فراوان بهطور نامنظم برگزار می شود ، به هر حال فارغ از دیدگاه سیاسی مدیران انجمن صنفی روزنامهنگاران نمیتوان وجاهت و اعتبار این سندیکا را به عنوان تنها نهاد فراگیر مطبوعاتی در کشور نادیده گرفت در عین حال که حمایتهای مهم معیشتی ارائه شده از سوی انجمن نظیر فعالیت تعاونی مسکن، پیگیری طرح ترافیک خبرنگاران و امور مربوط به بیمه آنان نیز از نقاط قوت این انجمن بود که متاسفانه بدنه مطبوعاتی کشور از آن محروم و بی نصیب مانده است .
برگزاری جشنواره مطبوعات و خبرگزاریها نیز یکی دیگر از رویدادهای مهمی است که در غیاب انجمن صنفی روزنامه نگاران سرانجامی مبهم و غیر قابل دفاع پیدا کرده است که با وجود اصراربرخی از اعضای شورای هماهنگی تشکل های صنفی روزنامه نگاری از سوی معاون مطبوعاتی وزیر از اختیار و نظارت شورا خارج و به افرادی بدون داشتن سوابق اجرایی و ستادی متناسب با شان و جایگاه جشنواره مطبوعات سپرده شده است که در این میانه برگزاری نمایشگاه مطبوعات که برای هر دولتی از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است در هاله ای از ابهام قرار دارد.
به نظر می رسد که در شرایط فعلی که تصمیمگیران حوزه مطبوعات که با انتقادات جدی در خصوص موارد فوق و نیز مسائلی نظیر تدوین نظامنامه صنفی روزنامه نگاری که از وعدههای انتخاباتی رئیس جمهور حسن روحانی نیز بوده است و مسائلی همچون رسیدگی به موضوع صدور پروانه خبرنگاری به بازگشت انجمن صنفی روزنامه نگاران به فضای حرفهای مطبوعاتی کشور نیاز مبرم داریم تا ضمن حضور نماینده انجمن در شورای هماهنگی تشکلهای صنفی روزنامهنگاری شاهد ایفای نقش تنها تشکل و سندیکای فراگیر روزنامهنگاری کشور در امور مربوط به مطبوعات و روزنامه نگاران باشیم.