Iranian Futurist 
Iranian Futurist
Ayandeh-Negar
Welcome To Future

Tomorow is built today
در باره ما
تماس با ما
خبرهای علمی
احزاب مدرن
هنر و ادبیات
ستون آزاد
محیط زیست
حقوق بشر
اخبار روز
صفحه‌ی نخست
آرشیو
اندیشمندان آینده‌نگر
تاریخ از دیدگاه نو
انسان گلوبال
دموکراسی دیجیتال
دانش نو
اقتصاد فراصنعتی
آینده‌نگری و سیاست
تکنولوژی
از سایت‌های دیگر


فروش دیوار برلین

اگر عضو یکی از شبکه‌های زیر هستید می‌توانید این مطلب را به شبکه‌ی خود ارسال کنید:
Twitter Google Yahoo Delicious بالاترین دنباله

[04 Feb 2016]   [ ترجمه فرانک فرید]


مدرسه فمینیستی: مطلب زیر، بیست و دومین روایت از مجموعه «تجربه های زنانه» است که توسط فرانک فرید، شاعر، مترجم و فعال حقوق زنان، به فارسی برگردانده شده است. مجموعه «تجربه های زنانه» را فرانک فرید از کتابی که «ریوکا سالمن» آنها را گردآوری[1] و به چاپ رسانده، انتخاب و ترجمه کرده است. ماجرای زیر یکی از این روایت ها به قلم ویراستار کتاب یعنی «ریوکا سالمن» است. بیست و یک روایت این مجموعه تحت عنوان «سرت به کار خودت نباشد!»[2]، «نقاش شهر»[3]، «دستشویی از آنِ ما»[4]، «دوچرخه سوار بینوا»[5]، «موعظه های مجرم»[6]، «پرش به سوی آلپ»[7] و «لغو مینی ژوپ در نه روز»[8]، «می توانی قوانین را به چالش بکشی»[9]، «غوز بالا غوز»[10]، «شب نجات مامان، یا شب از دست رفتن کودکی ام»[11]، «دل و جرات دادن در آخر راه»[12]، «رو کم کنی در مدرسه»[13]، «ملاقات مایک با دایکز»[14] «دستتو بکش»[15]، «جلوی هیچکی کم نیار»[16]، «زیبایی پر و پیمان»[17]، «دکترای سیندرلایی»[18]، «خاطرات یک پارتیزان شهری!»[19]، «حقوق زنان، حقوق بشر است»[20] و «تصمیمات ناممکن؛ مهاجرت از اِلسالوادر به ایالات متحده»[21] و «پرداخت بهای هر چیز»[22] پیشتر در مدرسه فمینیستی منتشر شده و بیست و دومین روایت از این مجموعه را در زیر می خوانید:
وقتی دیوار برلین در نوامبر ۱۹۸۹ سقوط کرد، تلویزیون هیچ چیز دیگری غیر از آن نشان نمی‌داد. من متحیر نشسته بودم و گروه‌ گروه از مردم برلین غربی و شرقی را می‌دیدم که روانه دروازه‌ای می‌شدند که بالاخره بعد از دهه‌ها جدایی، گشوده شده بود. افرادِ خوشگذران بر بالای دیوار رفته و چوب‌پنبه بطری‌های شامپاین می‌ترکاندند و بسلامتی چیزی می‌نوشیدند که نمودی از پایان جنگ سرد بود. سه روز تمام، همه‌ی مردم دنیا پای کانال‌های تلویزیونی نشسته بودند و شاهد این بودند که شهروندان آلمانی، خشمناک تیشه بر حروفی می‌زدند که سمت غربی دیوار را پوشانده بود. کلنگ و تیشه و سنگ‌سوراخ‌کن بود که بر کیلومترها بتن فرو می‌آمد. از قرار معلوم، این آدم‌ها فکر می‌کردند که می‌توانند با ممارستِ خود، دیوار را کم‌کم خرد کنند. و حق با آن‌ها بود!
حادثه‌ای تاریخی که ممکن بود در تمام طول عمر شخص یک‌بار اتفاق بیفتد. با این حساب، یک فارغ‌التحصیل اخیر علوم سیاسی با گرایش روابط بین‌الملل چکار باید می‌کرد؟ خب معلوم است، باید می‌رفت!
بیکار و آس ‌و پاس، پول بلیط هواپیما را از مادرم قرض گرفتم و قول دادم که آن را تا یک هفته برگردانم. یک هفته! و حالا، نه کاملا هم بی‌مسئولیت، نقشه‌ای در سر داشتم؛ نقشه‌ای که چندان هم با فکر قبلی شکل نگرفته بود. در حقیقت، به تصور من این بیشتر به یک انگیزه‌ی ناگهانی ربط داشت. دو روز قبل از پریدن تو هواپیما، یک پاراگراف کوچک در روزنامه‌ خواندم، از آن دسته روزنامه‌های مملو از عناوین و تصاویر بزرگ که با گزارشات تمام صفحه از سقوط دیوار برلین همراه بود، و یک خبر دو سطری حاکی از اینکه برخی کودکان کارآفرین برلین شرقی، یک فروش حسابی از تکه‌های دیوار که خردش کرده بودند، برای توریست‌ها راه انداخته‌اند. من هم بار سفرم را بستم!
وقتی کوله‌پشتی من در فرودگاه برلین سُر خورد و بر سکوی بار مسافران افتاد، توانستم صدای به‌هم خوردن چکش و کلنگی را بشنوم که مخفیانه داخل آن گذاشته بودم. البته من تنها نبودم. کوله‌پشتی‌های دو نفر دیگر در همین پرواز هم، دنگ و دونگ صدا کرد؛ یکی متعلق به یک مرد جوان امریکایی که معترف بود برای جمع کردن تکه‌های دیوار آمده است و دومی از آنِ یک مرد ایرلندی درشت‌اندام همسن ما، که می‌خواست تاریخ را همان‌گونه که اتفاق می‌افتد، ببیند و با یک یادگاری به خانه برگردد. و قاعدتا من در جایی، مابین این دو قرار داشتم. هر سه‌ی ما بی‌درنگ راهی شدیم.
با اینکه پرواز ما دیروقت شب بود، هر سه‌ی ما مستقیما به محل مورد نظر رفتیم تا کار پیش رو را بسنجیم. در همان دقایق اول متوجه شدیم، چیزی که شخصاً شاهدش بودیم، فراتر از چیزی بود که در تلویزیون دیده بودیم. و در همان لحظات اول که کلنگ را بر دیوار گذاشتیم، فهمیدیم که بتن آن، سخت‌ترین بتن‌آرمه‌ی است که هریک از ما تا به آن زمان، دیده بودیم. و ما سعی داشتیم آن را برچینیم!
از آن به بعد، تقریبا همه‌ ساعات بیداری‌مان را دم دیوار گذراندیم. من نیز، یا با هرکدام از هزاران برلینی و توریست‌هایی که آن اطراف می‌پلکیدند راجع به گلاسنوست و پرسترویکا و پایان جنگ سرد، گروه‌های گفتگو راه می‌انداختم، و یا چکش می‌زدم. از هر چند قدمی، هر کسی بر یک تکه از سطح دیوار سوراخی ایجاد می‌کرد. دیوار در برخی نقاط نادر به آرامی داشت شکاف برمی‌داشت؛ جاهایی که می‌توانستیم در میان آرماتورهای خمیده‌ی آن، خود را به‌طرف برلین شرقی بتپانیم. تنها یک هفته‌ی پیش، شخص می‌توانست بخاطر ایستادن پای دیوار، هدف گلوله قرار گیرد.
من و دو رفیقم فقط شب‌ها همدیگر را می‌دیدیم که خودمان را خرد و خمیر روی تختخواب‌های سفری واقعا ناراحتِ ارزانترین هتل مخروبه‌ای می‌انداختیم که گیر آورده بودیم. می‌گویم مخروبه، بله! اما روبالشی‌های محکم آن‌ حرف نداشت. سه روز، بعد از آمدنم، برلین را با یک روبالشی هتل، پر از تکه‌های بتن ترک کردم که آن را در فرودگاه وزن کردند و شد ۴۰ کیلو؛ هم‌چنین، دو حلقه فیلم که اعتبار کالاهای مرا ثابت می‌کرد. («ببخشید، آقا! می‌شه لطفا دوربین منو بگیرین و وقتی دارم چکش می‌کوبم یه عکس از من بگیرین. برای نشون دادم به مادرم می‌خوامش.»)
بمحض رسیدن به خانه، هر تکه از دیوار را در پلاستیک‌های مخصوص ساندویچ گذاشتم. بهترین تکه‌ها، رنگی بود و متعلق به بخشی از دیوار که روی آن شعارنویسی شده بود که من از آنها زیاد داشتم. همچین در هر کیسه یک کپی سُراندم که در آن توضیحی مختصر و مفید از جنگ سرد و اتمام عینیِ آن بود. (تمام آن سال‌هایی که برای رشته علوم سیاسی صرف کرده بود، بالاخره به‌درد خورد.) رو به نیویورک گذاشتم و دوست پسرم را هم با خودم کشاندم. ما پنج ساعت رانندگی کردیم و از بزرگراه، بطرف نیویورک خارج شدیم و در محلِ پارک ممنوعِ حمل با جرثقیل، نگه داشتیم که تنها چند کیلومتر با در جلویی فروشگاه مـِیسی فاصله داشت. من بازارم را راه انداختم. دوست پسرم توی ماشین نشست. او مرا از پشت سر می‌دید که میز سفری کوچکم را باز می‌کردم. ساعت شلوغ روز ۲۲ دسامبر بود و خیابان پر از مسیحیان شوق‌زده که در تب و تاب خریدن داغترین هدیه کریسمس آن سال یا هرچیز دیگری بودند. تنها دو روز برای خرید هدیه کریسمس فرصت باقی بود.
مقوایی را که بشکل پیک دیواری درست کرده بودم درآوردم که بلیط هواپیما و عکس‌هایی که مرا کنار دیوار و یا چکش بدست نشان می داد، روی آن چسبانده بودم. ناگهان آدم‌ها دورم را گرفتند. هر کسی یک تکه از دیوار را می‌خواست.
همه با هم داد می‌زدند: «چنده؟ چقدر میشه؟»
بقیه که به پیک دیواری اشاره می‌کردند، فریاد می‌زدند: «نگاش کن، واقعا اونجا بوده!»
«معرکه‌اند برای تپاندن توی جوراب*!» شنیدم که یکی گفت.
قیمت‌هایِ من معقول بود. ۵ تا ۲۵ دلار، بسته به اندازه‌ی سنگها. آشفته بازار بود، در عرض ده دقیقه ۳۵۰ دلار درآوردم؛ که معادل قیمت بلیطم بود. خیالم راحت بود، هنوز ۳۹ کیلوی دیگر داشتم. دوست پسرم بوق زد و به پشت سرش اشاره کرد. یک جرثقیل پشت سرش بود. فهمیدم که باید حرکت کند. با سرم اشاره کردم. می‌دانستم که می‌رود و دور می‌زند و زود برمی‌گردد.
بعد یک مرد قیمت یک تکه از دیوار را پرسید. بدون اینکه سرم را بلند کنم، گفتم، «ده دلار.» اصلا چرا باید اینکار را می‌کردم؟ سرگرم گرفتن پول از یک زن بودم که سه بسته خریده بود.
«وای، اونا واقعی‌اند.» مرد ادامه داد. «اینو می‌شه از بلیط هواپیماش فهمید. خیلی عالیه. من هم یکی ور می‌دارم. بگو ببینم برای فروش در خیابون مجوز فروش داری؟»
«هان؟ اِ، نه.» گفتم، در حالی‌که برای اولین بار سرم را بلند می‌کردم. بظاهر بی‌ضرر می‌آمد، اگر یک کارگر ژولیده‌ی بود.
«هوم، خب، پس ...» با گفتن این، نشان پلیس خود را نشانم داد. مقوا و تمامی بساطم را جمع کرد، و میز را برداشت و در یک کیسه‌ی بزرگ زباله گذاشت و به من دستبند زد. به یک وَن آبی برای بردن من سوتک زد _همه‌ی اینها دو ثانیه بیشتر طول نکشید. من با پنج خلافکار دیگر داخلِ ون بودم؛ قبل از اینکه بتوانی بگویی، این ایام که باید ایام خوشی باشد...
باید یک کاری می‌کردم که گریه فراموشم می‌شد. «وقتی دوست پسرم اومد،» از پنجره رو به بیرون، به دستفروشی که درست بغل دست من، لای‌کتابی‌های عیسی مسیح را قانونی می‌فروخت، گفتم: «بهش بگو من دستگیر شدم.»
او نگاهی هم‌دَردانه به من انداخت و گفت، «باید مجوز بگیری.»
شوخی در کار نبود.
یک ساعت بعدی را، با دستان از پشت دستبند شده، نشستم تا شش نفر دیگر از دستفروش‌های بی مجوز و وسایل آنها را سوار ون کردیم. عینک‌ها آفتابی، خرس‌های تدی، کتاب‌های جیبی، ساعت‌های مچی، همگی در کیسه‌های زباله با آرام پلیس، جلوی پای ما بودند. یعنی، مدارک جرم. ما را به صف افراد مظنون، به اتاقی بزرگ، شبیه سالن‌های ورزشی بردند و انگشت‌نگاری شدیم. این وسط، من از اعتبار خاصی برخوردار بودم. آنها هرگز کسی را با دیوار برلین توقیف نکرده بودند! «اونا واقعی‌اند! من عکساشو دیدم.» افسر پلیسی که مرا دستگیر کرده بود، هیجان‌زده این را به همکارهایش می‌گفت.
مرا از سایر دستفروش‌ها جدا کرده و به سلول مخصوص خودم برده بودند؛ همه چیز به کنار، من تنها زن در بین آنها بودم. قبل از اینکه حتی مجال نشستن در کف سلول و فکر کردن به اینکه حالا چکار کنم (انگار که حق انتخابی هم بود!) را داشته باشم، یک پلیس لباس شخصی بطرفم آمد و فریاد زد: «من تو رو می‌شناسم، نه؟ تو همون سلیطه‌ی ولگردی نیستی که هفته پیش که می‌خواستم دستگیرت کنم، از دستم در رفتی؟»
«نه،» من جیغ و ویغ کنان گفتم و از میله‌ها رو به عقب رفتم. هرچند سلول جای زیادی برای عقب رفتن نداشت.
خرسند از اینکه به اندازه کافی دست و پایم را لرزانده (که واقعا هم اینکار را کرده بود) پلیس گنده‌بک رضایت داد و رفت و مرا در سلول شش در شش‌ام تنها گذاشت.
سپس، چند ساعت بعد، یعنی ساعت ده شب همانطور که به اینجا آورده شده بودم، شنیدم که یکی گفت: «یالا، بیا بیرون،» انگار که از سر تفنن بوده باشد، یکی از پلیس‌های دستگیرکننده‌ی من بود که با پشت دستش هم ضربتی به هوا زد، گویی آزادی را به من اعطا کرده باشد. گیج و ویج با سرم اشاره کردم و از در بیرون آمدم و وارد خیابان تاریک شدم. نمی‌دانستم کجا هستم، ولی حداقل دیگر در زندان نبودم.
شگفت‌آور اینکه، دوست پسرم مرا پیدا کرده بود و بیرون، در ماشینِ من، منتظرم بود. همدیگر را بغل کردیم و درباره اینکه چقدر همه‌ی اینها هولناک بود، زاری کردیم. بعد به آپارتمان مادربزرگم رفتیم و وانمود کردیم که همین الان از بزرگراه به‌طرف نیویورک سیتی پیچیده‌ایم و برای دیدن او آمده‌ایم. (او حتی نمی‌دانست من به برلین رفته بودم.)
سه هفته بعد، وکیل تسخیری‌ام را تنها سی ثانیه قبل از دادگاه، ملاقات کردم. در دادگاه، قاضی چشمش را گرداند: «تکه‌های دیوار برلین. خب، درست. عجب حقه‌ای!»
«آنها واقعی‌اند،» من به سبک نیویورکی داد زدم.
وکیلم به من گفت بنشینم و خفه شوم. من هم اینکار را کردم. او بطور موثری توانست پرونده‌ام را ببندد، مشروط بر اینکه در طول سال بعد دستگیر نشوم. بنظر عملی می‌آمد.
یک ماه بعد، پنج ساعت رانندگی کردم، این‌بار برای رفتن به انبارِ نگهداری اشیاء توقیف شده که محلی به بزرگی یک زمین فوتبال بود. قرار بر این بود که دیوارم را بردارم و بیاورم. واقعا نگران بودم که در طول این مدت، آنها گم و گور، و یا دزدیده شده باشند. تاریخ وقتی رخ می‌دهد که به این سادگی جایگزین نمی‌شود. وقتی کیف مهروموم شده را گشودم، خیالم راحت شد؛ همه‌چیز آن تو بود. گرچه شرط می‌بندم افسر دستگیر کننده‌ی من، چند تکه از آن را برداشته بود. برعکسِ قاضی، او مرا باور کرده بود.
توضیح: ریوکا سالمن هنوز هم سی و نه کیلو از دیوار برلین را در داخل کارتونی خاک گرفته، در زیرزمین مادرش دارد!
پانوشت ها:
- [1] That Takes Ovaries!
- [2] http://feministschool.com/spip.php?...
- [3] http://feministschool.com/spip.php?...
- [4] http://feministschool.com/spip.php?...
- [5] http://feministschool.com/spip.php?...
- [6] http://feministschool.com/spip.php?...
- [7] http://feministschool.com/spip.php?...
- [8] http://feminist-school.com/spip.php...
- [9] http://feministschool.com/spip.php?...
- [10] http://feministschool.com/spip.php?...
- [11] http://feministschool.com/spip.php?...
- [12] http://feministschool.com/spip.php?...
- [13] http://feministschool.com/spip.php?...
- [14] http://feministschool.com/spip.php?...
- [15] http://feministschool.com/spip.php?...
- [16] http://feministschool.com/spip.php?...
- [17] http://feministschool.com/spip.php?...
- [18] http://feministschool.com/spip.php?...
- [19] http://feministschool.com/spip.php?...
- [20] http://feministschool.com/spip.php?...
- [21] http://feministschool.com/spip.php?...
- [22] http://feministschool.com/spip.php?...
- * - منظور جوراب کریسمس است که هدیه داخلش می‌گذارند. [م]

مطلب‌های دیگر از همین نویسنده در سایت آینده‌نگری:


منبع:


بنیاد آینده‌نگری ایران



پنجشنبه ۹ فروردين ۱۴۰۳ - ۲۸ مارس ۲۰۲۴

حقوق‌بشر

+ پیام نرگس محمدی از زندان اوین به پارلمان اروپا  نرگس محمدی

+ زمانه چه بازی ها که ندارد کیومرث صابغی

+ معترضان قم پس از شکستن درهای حضرت معصومه با شعار 

+ ... 

+ مردی که گناهش پرخاش به خرافات بود--به یاد سالگرد کشتن احمد کسروی در بیستم اسفند۱۳۲۴* محمد امینی

+ فراخوان برای شرکت در تظاهرات اعتراضی به نقض گسترده حقوق بشر در ایران 

+ جک ما از دنیای تجارت خداحدافظی می‌کند حمیدرضا تائبی

+ حمایت بیش از ۳۶۰۰ نفر در حمایت از رامین حسین پناهی و نسرین ستوده 

+ آموزش رایگان حق همه‌ی کودکان است؛ 

+ اتحادیه اروپا از عربستان خواست در مورد کنشگران بازداشتی اطلاعات ارائه کند 

+ تاکید کانادا بر «حقوق بشر» پس از واکنش شدید عربستان به درخواست آزادی فعالان 

+ پیکر عباس امیرانتظام به خاک سپرده شد 

+ اطلاعیه جبهه ملی ایران 

+ انتقاد دیده‌بان حقوق بشر از دستگیری رقصندگان اینستاگرامی ایران 

+ بازداشت چند نفر در سیستان و بلوچستان به اتهام ارتباط با رسانه‌های خارجی رادیو فردا

+ دومین تجمع در برازجان؛ صدها تن به قطعی و جیره‌بندی آب اعتراض کردند 

+ شصت وكيل دادگستري از ريس جمهور ایران درخواست فوري توقف اجراي حكم اعدام رامين حسين پناهي كردند 

+ اعتراض در محل نماز جمعه خرمشهر: «به نام دین، ما را غارت کردند» 

+ هجوم مأموران امنیتی به منزل کاووس سیدامامی 

+ «اعتصاب غذای» ده درویش زن در زندان قرچک ورامین 

+ گزارش پزشکی قانونی از وجود «محل تزریق و کبودی» در بدن کاووس سید امامی‎‎ 

+ در خواست شکستن اعتصاب غذای گلرخ ایریایی 

+ . 

+ ایران ما و روز جهانی زنان 

+ رامین سیدامامی: مادرم را تهدید کردند که درباره مرگ پدرم با رسانه‌ها حرف نزند 

+ گزارشی از یک بازدید میدانی از جنگل‌ها و منابع طبیعی در غرب مازندران کوروش برارپور

+ پلیس تهران ۲۹ شهروند معترض به حجاب اجباری را بازداشت کرد 

+ اعتراضی دیگر به حجاب اجباری در تهران؛ نسرین ستوده: دختر خیابان انقلاب آزاد شد 

+ اعتراض کانون صنفی معلمان استان تهران به ادامه بازداشت معترضان 

+ دختر_خیابان_انقلاب_کجاست؟ سوالی که هزاران بار در توییتر پرسیده شد‌ 

+ ادامه بی‌خبری و نگرانی خانواده‌های چهار دانشجوی زندانی 

+ جنازه سارو قهرمانی به خانواده‌اش تحویل داده شد 

+ عفو بین‌الملل خواستار تحقیقات فوری درباره موارد «خودکشی» در زندان‌های ایران شد 

+ ۲۲ شورای صنفی دانشگاه‌های سراسر کشور خواستار آزادی دانشجویان بازداشتی شدند 

+ بازتاب اعتراضات ایران در رسانه‌های خارجی و بین‌المللی 

+ اعتراضات در شهرهای ایران ادامه یافت - مرگ بر خامنه ای 

+ «تجمع اعتراضی در کرمانشاه» 

+ بازار دست دلال‌هاست مسلم تقوی

+ مردم با هشتگ به جنگ گرانی می‌روند مینا شهنی

+ وقتی نه مسکن مهر، مهر داشت؛ نه فکری به حال آینده کردیم 

+ تظاهرات اعتراضی علیه حکم اعدام  

+ اطلاعیه مطبوعاتی همبستگی جمهوریخواهان ایران در نیویورک 

+ گزارشی از سفر امدادی به استان کرمانشاه برای کمک به هم میهنان زلزله زده. کوروش برارپور

+ گزارشی از سفر امدادی به استان کرمانشاه برای کمک به هم میهنان زلزله زده کوروش برارپور

+ وقتی زن بی پناه است رضارخشان

+ شادمان چون مرگ ناصر فكوهي

+ هیولای درون*  ناصر فکوهی

+ در سفر به مناطق زلزله زده، هویت قومی و غرور ملی هم میهنان کوردمان را «نادیده انگاشته شده» و «سرکوب شده» دیدم!‎ ×  کوروش برارپور

+ ابر‌ بحران‌ها و آینده ترسناک ایران 

+ جنبش بازنشستگان: 

+ خطاب به فولادگران به پاخاستۀ اهواز 

+ بغض‌های موسیقی و کفن‌پوشان/ 

+ آنجلینا جولی برای دانش آموزان پیام داد/ برای حقوق بشر تلاش کنید 

+ نامه آتنا دائمی به مناسب پایان ۵۴ روز اعتصاب: اعتصاب غذا کردم که صدای بی صدایان باشم 

+ آقا تا حالا شده با یک زن خشونت کنید آیدین پورخامنه

+ دو گونه انسانی، دو جهان مریم رضایی

+ خشونت‌های واقعی در فضای مجازی شکوفه احمدی

+ خشونت‌های فرساینده روزمره سمیه قدوسی

+ نامه‌ی آتنا دائمی زندانی در اعتصاب غذا در زندان اوین آتنا دائمی

+ تحلیلی آسیب شناختی بر موقعیت بحران های کالبدی شهر در تهران با نگاهی به آتش سوزی و تخریب ساختمان پلاسکو  ناصر فکوهی

+ بحران نوجوانی و جوانی در ایران امروز در گفتگو با ناصر فکوهی ناصر فکوهی

+ ابراز بی‌اطلاعی نماینده مجلس از بازداشت معترضان به پارازیت در شیراز رادیو فردا

+ حامیان آرش صادقی مقابل زندان اوین تجمع کردند رادیو فردا

+ جهانی بدون جنگ  سایت آینده نگر

+ واکنش وزیر کشور به گورخوابی: از ترس بازداشت به گورستان پناه می‌برند رادیو فردا

+ گورخواب‌ها زنده‌اند، انكار بس است 

+ نامه سرگشاده فرهادی به روحانی: سراسر وجودم شرم است و بغض 

+ ٥٠ زن، مرد و کودک، شب‌ها در گور می‌خوابند در هر گور یک تا ٤ نفر زندگی می‌کنند 

+ انتقادات مسعود شجاعی از فساد مالی و اخلاقی در فوتبال و جامعه رادیو فردا

+ حمایت ستاره‌های فوتبال ایران از مسعود شجاعی رادیو فردا

+ ثبت نزدیک به دو هزار شکایت در مورد تنبیه بندی دانش‌آموزان در سال‌های ۹۳ و ۹۴ 

+ در این مدرسه اگر شهریه پرداخت نکنید، شلاق می خورید و اخراج می شوید 

+ ویکی‌لیکس در آستانه انتخابات ریاست جمهوری آمریکا اسناد جدیدی منتشر می‌کند 

+ بی‌عدالتی اقتصادی امروز ایران در تاریخ معاصر بی‌سابقه است دکتر محمد مالجو

+ ایران در معرض بحران حذف جنین دختر  دکتر سیمین کاظمی

+ وقتی زنان در محیط کار کمرنگ می‌شوند مترجم رویا پاک سرشت

+ دور کردن زنان از بازار کار به‌ نام حمایت 

+ کشف مواد منفجره و پرچم داعش در عملیات جستجوی یک خانه در بروکسل 

+ فقر؛ مهم ترین عامل تن فروشی در جامعه ایران 

+ کمپین تغییر چهره مردانه مجلس، گامی بلند برای مشارکت سیاسی زنان  شیرین فامیلی

+ نگاهی به سیمرغ عطار با پرسش از حقوق برابر جواد موسوی خوزستانی

+ شیوع «عروس – کودکان» سوری در یک نسل از دست رفته به روایت تصویر ترجمه رایحه مظفریان

+ کاندیداهای زن و موضوع «نظارت» بر انتخابات آمنه رضایی

+ مبارزه زنان برای راه یافتن به صندوق های رأی  دکتر فائنه حنیفه اوا

+ فروش دیوار برلین ترجمه فرانک فرید

+ تجربه حضور در نشست های زنان کاندیدا شهلا فروزانفر

+ درباره‌ «زبان زنان» شیرین کریمی

+ رد صلاحیت زنان: استراتژی حذف یا مقاومت برای تغییر؟  آزاده دواچی

+ بررسی نقش فناوری اطلاعات در حقوق زنان /فضای اینترنت جنسیتی نیست ثمین چراغی

+ ناسیونالیسم عربی و جنبش زنان عرب ترجمه و تلخیص مهسا پناه شاهی

+ کمپین تغییر چهره مردانه مجلس - درباره رد صلاحیت گسترده کاندیداهای زن مجلس دهم کمیته من کاندیدا می شوم

+ کمپین تغییر چهره مردانه مجلس، تلاشی برای بازگرداندن تغییر به زندگی واقعی منصوره شجاعی

+ نشست پرسش و پاسخ با چهار تن از داوطلبان زن نمایندگی مجلس دهم گزارش: مریم جوادی – عکس ها: تینا سپاس

+ مداخله در انتخابات مجلس و خروج جامعه مدنی زنان از انفعال  آمنه کرمی

+ زیبایی‌شناسی در پروانگی مرضیه جعفری

+ ختنه دختران در میان اهل تشیع پاکستان و هند  سمیره حنایی- رایحه مظفریان

+ لغو حکم بخشداران زن خوزستان، با کدام مجوز شرعی؟ یاسمن الف

+ تجارب منحصر به فرد زنان در چالش برای تغییر چهره مردانه سیاست  صبا شعردوست

+ رفع تبعیض در ساختار مردانه سیاست؟ مریم مهیمنی

+ تبعیض جنسیتی در ساختارهای اجتماعی افغانستان ابراهیم داریوش



info.ayandeh@gmail.com
©ayandeh.com 1995