همانگونه كه می دانید در سال 1994میلادی، روز پنجم اكتبر، برابرسیزدهم مهرماه، از سوی سازمان یونسكو،"روز جهانی معلم"(World Teachers' Day) نامگذاری گردید. هرچند این روز، در نظام جمهوری اسلامی به عنوان روز جهانی گرامیداشت مقام معلم، به رسمیت شناخته شده است، اماسال هاست نه تنها ازسوی هیچ نهاد و ارگانی رسمی از جمله آموزش و پرورش، پاس داشته نمی شود متآسفانه حتی در تقویم رسمی كشور نیز به آن كمترین اشاره ای نگردیده ونمی گردد! روزی كه بی گمان در سرمشق و الگوی پدیده ی نوین"جهانی شدن" معنا و مفهوم می یابد، همان پدیده ای كه نشان وخبراز جهانی همبسته و همپیوند می دهد. جهانی كوچك كه در آن به سختی می توان از دانشی بومی وحقیقتی محلی سخن گفت. دنیایی كه در آن اندیشه و تفكر جهانی، همچون فن آوری فراگیر آن؛ روز به روز در اجتماع وسیاست و فرهنگ نیز پا به پیش می گذارد و سخن از آموزه های بومی این حیطه ها را دشوارتر می سازد. گویا در چنین بستر و زمینه ای است كه وقتی از "روزجهانی معلم" سخن گفته می شود، حساسیت و مقاومت های بسیاری را برمی انگیزد، آنچنان كه حتی از كمترین اشاره ای به این روز دریغ می گردد.
روز جهانی معلم، اشاره ای است به معلم و آموزش و پرورش جهانی. معلم جهانی ، آموزشگری است با نگاه و اندیشه ای فراگیر، خردمند، آگاه وآشنا به حقوق خویش، كه دانش آموزش را نیز، به همین الگوتربیت می كند. كسی كه از اندیشه و نگرشی نقاد و جست وجوگر برخورداراست. حقوق بشر، حقوق شهروندی ودیگر ارزش های زندگی نوین را می شناسد وستایشگرآزادی انسان است. صلح طلب و آرامش جوست وبه آدمی با هر نژاد و رنگ وآیینی احترام می گذارد وعشق می ورزد. انسانی خردگرا كه به آسانی زیرباراندیشه های جزمی نرفته ، رام و پیروآنها نمی شود.
روز جهانی معلم،همچنین اشاره ای به آموزش و پرورش نوین است. نظامی كه سمت و سوی آن رو به دموكراسی است و در آن دامنه ی اختیارات معلم، گسترده وفراگیر است. به ویژه درمقایسه با نظام آموزشی سنتی، معلم به مراتب از فضای آزاد بیشتری برخوردار است. چنین نظامی، همچنین درتعیین هدف های خویش، علمی و مستقل عمل می كند وخود را ابزاری در دست ایدئولوژی و سیاست حاكم نمی بیند و نمی گذارد. پرورش ذهن وتربیت جان و روان دانش آموز را ، اسیرنگاه و نگرش تنگ بینانه جاهلانه نمی كند. نظام پرورشی نوین، اخلاق مدار و اخلاق گراست اما، نه اخلاقی بومی ومحلی ، بلكه اخلاقی جهانی. اخلاقی مبتنی بر:" فرهنگ همبستگی و برابری اجتماعی و اقتصادی، فرهنگ عدم خشونت، فرهنگ بردباری و راستگویی، فرهنگ حقوق برابر برای جمیع انسان ها". بهرحال، اگرپیام روز جهانی معلم، نشانی است ازچنین آموزه و ارزش هایی، آیا می توان پذیرفت جای فعا ل فرهنگی آن، زندان باشد؟ آیا می توان معلمی اینچنین را به شلاق محكوم نمود كه چرا به احقاق حق خویش و جامعه، برخواسته است؟ آیاچنین نظامی، نباید درمرتبه و جایگاه محوری سیاستگذاری ها بنشیند؟
در پایان، كانون صنفی معلمان ایران، ضمن تبریك "روزجهانی معلم" به همه ی فرهنگیان جهان و تجدید عهد و پیمان خویش با همكاران فرهنگی ، باردیگر بر مطالبات و خواسته های زیر تآكید نموده و اجرای آن را از مسئولان و دست اندركاران مملكتی موكدا خواستار است:
1. آزادی بی قید و شرط همكاران فرهنگی دربند: رسول بداقی، هاشم خواستار، فرزاد كمانگر، عبداله مومنی، جعفرابراهیمی، محمد داوری و...
2. مختومه شدن تمامی پرونده هایی كه از سال 78 تاكنون در شعب مختلف دادگاه ها و دادسراها برعلیه فعالان صنفی تشكیل شده و اعاده تمامی حقوق تضییع شده آنان.
3. رفع محدودیت از فعالیت همه ی نهادهای مدنی دانشجویان، حقوق زنان، كارگران، حقوقدان، روزنامه نگاران و...بویژه كانون ها ی صنفی معلمان سراسر كشور.
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
به نام خداوند جان وخرد
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان