از آن روز که خون آذران اهورایی شریعت رضوی، بزرگ نیا و قندچی بر زمین دانشکده ی فنی دانشگاه تهران ریخت تا کنون، شرایط اجتماعی بارها دستخوش تحولات بزرگ شده، دانشگاه چندین و چند نسل از دانشجویان را به خود دیده و دولت ها و سیاست مداران بسیاری آمده اند و رفته اند، اما ١۶ آذر همواره یاد آور “آزادی خواهی و استبداد ستیزی” جنبش دانشجویی بوده است.
جنبش دانشجویی با وجود “انکارها”، فشارها و سرکوب بی وقفه و فزاینده، همواره در صف اول مبارزات آزادی خواهانه ی ملت ایران قرار داشته و بی پروا، صریح و بدون وابستگی و دل بستگی به هر آن چه که خود را جدا و برتر از اراده ی جمعی ملت تعریف می کند، به مبارزه با استبداد پرداخته است.
در سال های اخیر نیز جنبش دانشجویی با نقد صریح نا هنجاری های موجود در جامعه اعم از بی عدالتی، فساد اقتصادی و مدیریتی و فراتر از آن فساد سیاسی و ساختار غیر دموکراتیک حکومت، نقش دیده بانی جامعه مدنی را برای خود برگزیده است.
زنده ماندن و تقویت نقش جامعه ی مدنی و در راس آن جنبش دانشجویی برای آینده ی ایران بسیار حیاتی است. چرا که هدف آن چیزی نیست جز یافتن راه رسیدن به حکومتی که در مقابل رای دهندگان پاسخ گو باشد و پیمودن راهی به نام مردم اما مستقل از مردم را متصور نباشد. حکومتی که به سود خود و اقلیت های ممتازی که خود سازمان داده است در اقتصاد دست اندازی نکند. به جامعه ی جهانی هم چون دشمن و همواره با عینک توهم نگاه نکند و به نام ملت ایران روز به روز بر دشمنان ملت ایران نیفزاید، زندگی انسانی مردم تحت حکومت اش را مهم ترین اولویت خود بداند و به زور اسلحه و با یاری چماق به دستان خود خیابان ها را از حضور آرام و پر شور همان مردم خالی نکند. حکومتی که زندان های خود را به خاطر توهم خود ساخته ی طبقه ی حاکم، از دانشجویان و فعالین سیاسی پر نکند.
راه جنبش دانشجویی ایران از ابتدا تا کنون با منافع ملت ایران پیوندی ناگسستنی داشته و دقیقا به همین دلیل از همان ابتدا تا کنون هم چون خاری در چشم استبداد بوده است. چرا که آرمان ها و اهداف آن در تعارض آشکار با حکومت هایی قرار گرفته که اگر چه عناوین و حاکمان شان متفاوت بوده اند اما همگی آن ها شاخص های دیکتاتوری را تمام و کمال در خود گنجانده اند. جنبش دانشجویی ایران آگاه است که راه رسیدن به دموکراسی راهی طاقت فرسا و زمان بر است اما فراموش نکرده است که دست یابی به دموکراسی هرگز بدون پرداخت هزینه های گزاف و صرف زمان طولانی محقق نشده است. از این رو بر ماست که با انتخاب خواستی مناسب، آگاهانه و مبتنی بر واقعیات، برای هر چه آسان تر و کوتاه کردن مسیری که منجر به “تغییر” می شود بکوشیم.
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر (پلی تکنیک تهران) طعم تلخ انواع برخوردهای سرکوب گرانه و تمامیت طلبانه ی اقتدار گرایان را چشیده است. در طول سال های گذشته اعضای این تشکل متحمل بیش ترین هزینه ها از قبیل تخریب ساختمان آن توسط دولت فاشیست احمدی نژاد، بازداشت های خودسرانه، زندان های طولانی مدت، اخراج، محرومیت از تحصیل و … شده اند، اما هم چنان با امید به آینده، استوار به راه خود ادامه می دهند.
به این اعتبار از تشکل های دانشجویی و انجمن های اسلامی دانشگاه های سراسر کشور می خواهیم که همچون گذشته به پیمودن راه سخت مبارزه ادامه دهند و با حفظ انسجام تشکیلاتی، زمینه ی تاثیر گذاری به هنگام نخبگان دانشگاهی را در موقعیت های تعیین کننده ی پیش رو فراهم آورند.
انجمن اسلامی دانشگاه امیرکبیر از عموم دانشجویان در سراسر کشور دعوت می کند در مراسم بزرگداشت روز دانشجو شرکت کنند تا همراه با هم بار دیگر فریاد بزنیم :”دانشگاه زنده است!” و به هموطنان زخم خورده و ستم کشیده کشورمان نشان دهیم که اینجا، در دانشگاه، هنوز شعله ی امید زیر خاکستر تن ها مان روشن مانده است.
وعده ی ما ١۶ آذر در خانه ی اول مان دانشگاه، آن جا که آینده ی ایران عزیز را رقم خواهیم زد.
به یاد یاران دبستانی دربند مان، به ویژه مجید توکلی شرف جنبش دانشجویی
به امید ایرانی آباد، آزاد و دموکراتیک
انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه صنعتی امیرکبیر
۹ آذر
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان