الکسی لئونف در حالی که با یک کابل به سفینه متصل بود، وارد فضا شد
در آخرین روزهای سال ۱۳۴۳ رادیو مسکو ناگهان برنامه عادی خود را قطع کرد و پس از پخش یک مارش نظامی با هیجان گفت: «توجه! توجه! انسان وارد فضای آزاد کیهانی شد و در حال شنا در فضاست!» این گفتار به فاصله چند دقیقه به چند دقیقه باز هم تکرار شد. در حالی که مردم شوروی با شور و حال مشغول کف زدن بودند، دو فضانورد وسخد ـ۲ در مدار زمین لحظات مرگ آوری را می گذراندند که رادیوی مسکو هیچ اشاره ای به آن نمی کرد. الکسی لئونف، فضانوردی که اولین راهپیمایی در فضا را انجام داد درباره این سفر و عملیات خطرناک آن می گوید:
بعد از آن که ناو ما در مدار قرار گرفت، مشکلات متعددی بروز کرد. ارتفاع مداری ناو بسیار بالاتر از ارتفاع تعیین شده بود. میزان سوخت سفینه کم شده و موتور محرکه تا مدتی منظم کار نمی کرد. ۵ دقیقه به زمان خروج من مانده بود. فشار هوا از وضعیت معمول خارج شد. من و پاشا (پاول ایوانویچ بلیایف) باید خودمان شرایط را درک می کردیم و تصمیم می گرفتیم. سرعت عمل لازم بود و کسی هم برای مشورت وجود نداشت. من فشار هوای داخل لباس فضایی را از ۴۵/۰ فشار جو زمین که ما معمولا در ناو داشتیم به ۲۷/۰ تقلیل دادم. خوب می فهمیدم که الان در داخل لباس، اکسیژن خالص جریان دارد، دیگر ازتی وارد بدن نمی شد و اگر اتفاقی می افتاد که مجبور می شدیم فشار هوا را ناگهانی افزایش دهیم خون من به جوش می آمد و آن وقت دیگر از هیچ کس کاری بر نمی آید.
من برای انجام راهپیمایی تنها ۶۰ لیتر اکسیژن داشتم که آن هم از طریق بندنافی که به لباسم وصل بود به من می رسید. حرارت بدنم به بیش از ۳۸ درجه رسیده بود. عرق از تمام بدنم سرازیر بود. قبل از بستن کلاه ایمنی لباس فضایی مجبور بودم با دستکش مدام چشم هایم را پاک کنم. در فضا متوجه شدم راهپیمایی چقدر انرژی می گیرد. بعدا معلوم شد که در پایان راهپیمایی شش کیلو وزن کرده بودم.
برای بازگشت به داخل اتاقک رابط (بین سفینه و فضا) هم مشکل پیدا کردم. لباسم باد کرده بود و نمی توانستم خود را از دریچه آن عبور بدهم. مجبور شدم فشار هوای داخل لباس را باز هم پایین تر بیاورم. بالاخره بعد از تلاش زیاد خودم را به داخل سفینه رساندم. در این موقع آنقدر عرق در پوتین هایم جمع شده بود که باور نخواهید کرد.
مشکلات دیگری هم بهوجود آمد که هرکدام می توانست ما را به کشتن بدهد. زمانی که برای بازگشت از این سفر پر دردسر آماده شدیم، دکمه دستگاه بازگشت خودکار را فشار دادیم. هیچ عکس العملی مشاهده نشد، دستگاه کار نمی کرد! برای هدایت دستی ناو درصد احتمال بسیار ناچیزی در نظر گرفته شده بود به همین دلیل باید در وضعیت عجیب و غریبی قرار می گرفتیم. من از جای خود بلند شدم و روی بیسیم دراز کشیدم، پاشا برعکس دراز کشید و من با دست هایم پاهای او را گرفتم آن وقت او موتور سفینه را روشن کرد وقتی کارمان با موتور تمام شد، طبق برنامه باید بخش فرودی از آن جدا می شد اما این اتفاق هم نیفتاد. ناگهان تکان سختی خوردیم و پرتاب شدیم. مثل وزنه ای که رها شده باشد شروع کردیم به چرخیدن. چشم هایمان از فشاری که به ما می آمد شده بود یک کاسه خون. پاشا کنترل کار را به دست گرفت. سفینه وارد جو شده بود؛ اما هنوز اطمینان نداشتیم سالم به زمین برسیم. ما به جای محل پیش بینی شده، در جنگل های پرم فرود آمدیم. هیچ کس به طور دقیق نمی دانست ما کجا هستیم، تنها می دانستند که ما سالم بازگشته و در نقطه ای در جنگل های پرم فرود آمده ایم. ما را بعد از سه روز پیدا کردند؛ اما در مطبوعات آن موقع خبر داده بودند که ما در ویلای شورای ملی در نزدیکی پرم در حال استراحت هستیم. البته نه در آن زمان و نه اکنون چنین ویلایی وجود خارجی نداشته و ندارد.
● درباره الکسی لئونف
الکسی لئونف در ۱۰ خرداد ۱۳۱۳ در روسیه به دنیا آمد. در سال ۱۳۳۹ جزو اولین گروه کیهان نوردان شوروی انتخاب شد و نخستین پرواز خود را پس از ۵ سال تمرین، با وسخد ـ۲ به همراه پاول بلیایف انجام داد. طی همین سفر بود که لئونف در حالی که با یک کابل به سفینه متصل بود؛ از آن خارج شده و اولین راهپیمایی بشر را در فضا انجام داد.
دومین سفر فضایی وی ۱۰ سال بعد به همراه والری کوباسف انجام شد. طی این سفر ناو کیهانی سایوز۱۹ و سفینه آپولو ( به سرنشینی براند، اسلیتن و استافورد) در فضا به هم ملحق شده و پنج فضانورد شوروی و آمریکا با یکدیگر ملاقات کردند. این پرواز شش روز طول کشید.
وی در هفتم بهمن ۱۳۶۱ از کیهان نوردی کناره گیری کرد. او یازدهمین فضانورد شوروی، نخستین فضانورد نقاش و نخستین انسانی است که در فضا راهپیمایی کرده و جمعا هفت روز و ۳۳ دقیقه از عمرش را در فضا گذرانده است .
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
الکسی لئونف در حالی که با یک کابل به سفینه متصل بود، وارد فضا شد 
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان