دکتر دونالد جی. بودرو، از سال ۲۰۰۱ ریاست دانشکده اقتصاد دانشگاه جورج میسون در فیرفا کس ویرجینیا را به عهده داشته است.
وی قبلا در سمت هایی چون ریاست بنیاد آموزش اقتصاد (۱۹۹۷ ۲۰۰۱)، دانشیار دانشگاه کلمسون (۱۹۹۲ ۱۹۹۷) و استادیار دانشکده اقتصاد دانشگاه جورج میسون (۱۹۸۵ ۱۹۸۹) مشغول به کار بوده است. او دکترای خود را در رشته اقتصاد از دانشگاه (Auburn ،۱۹۸۶)و مدرک حقوق خود را از دانشگاه ویرجینیا (۱۹۹۲) دریافت کرده است.
او سخنرانی های بسیاری در موضوع های مختلف از جمله طبیعت حقوق، قانون ضد تراست، اقتصاد و تجارت بین الملل در آمریکا، آمریکای لاتین و اروپا انجام داده است. مقالات او در نشریاتی چون وال استریت جورنال، Investor’s Business Daily، Regulation، Ideas of liberty، Washington Times، The journal of Commerce، The Cato Journal و بسیاری نشریات پژوهشی چون Supreme Court Economic Review، Southern Economic Journal، Antitrust Bulletin و Journal of Money, Credit, and Banking به چاپ رسیده است.
جهانی شدن، به معنای گسترش همکاری انسان ها در گستره جهان است. اگر محدودیت های دولتی وجود نداشته باشد این همکاری به طور طبیعی و مستقل از مرزهای سیاسی گسترش می یابد. تفاوت های جغرافیایی و فرهنگی، در کنار تفاوت در ارز رایج و دیگر نهادهای اجتماعی، گاهی باعث کند شدن این گسترش می گردند. ولی بزرگ ترین مانع موجود بر این راه تنها سیاست است به خصوص فشار بی حدی که برای حمایت از تولید کنندگان داخلی روی دولت ها وجود دارد.
معمولا تصوری که از همکاری در ذهن ما وجود دارد، نوعی رفتار آگاهانه و رو در رو در میان افرادی است که همدیگر را می شناسند. بنا به این تصور، انگاشت جهانی شدن به عنوان گسترش همکاری انسان ها، چیزی عجیب به نظر می رسد. ولی کنش های هماهنگ شده میلیون ها انسان در سرتاسر دنیا را که هر یک از آنها تلاشی را که شاید قسمتی از فرآیند تولید یک کالا است و قسمتی از دانش خود را به بازارعرضه می کند غیر از همکاری چه می توان نامید؟ اینکه ماشین های تولید شده در آلمان در مالزی به کار گرفته می شوند تا کتان آمده از هند، آستر یقه از برزیل و دکمه های تولید شده در پرتغال تبدیل به پیراهن شده و در سیدنی، مونترال یا هر شهر دیگری به فروش رسند، نشان دهنده همکاری تعداد زیادی از افراد برای تولید یک کالا است و نکته جالب این جا است که هزینه تولید یک پیراهن برابر با تنها حقوق چند ساعت کار یک فرد عادی در دنیای صنعتی است. البته، آنچه برای این پیراهن ها گفته شد، برای تعداد بسیار زیادی از دیگر کالاهای موجود در کشورهای سرمایه داری مدرن تحقق دارد.
چگونه است که یک کارگر ساده می تواند به راحتی از پس هزینه کالاها و خدمات متنوعی که برای تولید آنها میلیون ها نفر با هم همکاری کرده اند برآید؟ جواب این سوال در این است که هر یک از این کارگران، عضوی از یک بازار چنان گسترده ای هستند که ارزش فرآیندهای تولید بسیار تخصصی شده را برای بسیاری کارآفرین ها و سرمایه گذارها داشته و تنها به این دلیل سود ده است که بازار محصولات آنها بزرگ است. این تخصصی شدن کارو تولید در میان صنایع متنوع در گستره جهان همان پدیده جهانی شدن است.
فرض کنید، برای مثال، یک پیراهن را می توان به دو روش تولید کرد. روش اول با دست که برای تولید کننده – مستقل از تعداد پیراهنی که تولید می کند – به ازای هر پیراهن ۲۵۰ دلار هزینه دارد. اگر خیاط به صورت تمام وقت کار کند، می تواند ۱۰ پیراهن در ماه بدوزد. روش دوم برای تولید پیراهن تولید در یک کارخانه مجهز و مکانیزه شده است. اگر کارخانه در ظرفیت بالای یک میلیون پیراهن در ماه کار کند، هزینه هر پیراهن ۵ دلار خواهد بود. ولی چون ساخت و تجهیز کارخانه به سرمایه اولیه زیادی نیاز دارد، راه اندازی کارخانه با ظرفیتی کمتر از ظرفیت کامل هزینه تولید هر پیراهن را بالاتر می برد. دلیل این افزایش این است که تولید پیراهن کمتر امکان سرمایه گذار را برای سرمایه گذاری جهت بیشینه کردن تولید سلب می کند. هر چه تولید کارخانه کمتر باشد، هزینه تولید هر پیراهن بیشتر خواهد بود.
یک تولیدکننده پیراهن از چه روشی برای تولید استفاده خواهد کرد؟ پاسخ به اندازه بازار وی باز می گردد. اگر یک تولید کننده با بازاری با بیش از میلیون ها نفر مواجه باشد، روش کارخانه را بر خواهد گزید. ولی اگر بازار وی، بازاری با چند ده نفر مشتری احتمالی باشد، او روش دست را انتخاب خواهد کرد. حال اگر هر یک از تولیدکنندگان پیراهن با بازارهای کوچکی مواجه بودند، قیمت پیراهن بسیار بیشتر از حالتی می بود که آنها با بازارهای گسترده ای مواجه بودند. این مثال تصدیق مهمی است برای تجارت آزاد: با گسترش بازارها به ورای مرزهای سیاسی، بنگاه ها می توانند از منافع چیزی که اقتصاددان ها آن را «صرفه های مقیاس» می نامند، استفاده کنند که نتیجه آن قیمت کمتر برای مصرف کنندگان خواهد بود.
مزیت دیگر تخصصی شدن این است که این امکان را برای مصرف کنندگان به وجود می آورد تا از منابع و استعدادهای کشورهای دیگر و مناطق دور بهره برند. اگرچه عوامل بسیاری در تولید کالاها در یک منطقه تاثیر دارد ولی عمدتا مشخصه های جغرافیایی آن – مانند آب و هوا، توپولوژی، ذخایر معدنی – و مهارت های نیروی کار آن تعیین کننده آنند که چه کالاهایی را می توان در آن منطقه با کمترین هزینه (یا همانگونه که اقتصاددانان می گویند با مزیت نسبی) تولید کرد. هر چه تجارت آزادتر باشد، افراد در مناطق مختلف بهتر می توانند در تولید کالاهایی که تولید آنها مزیت نسبی بیشتری دارد، تخصصی تر شوند و کالاهایی را که افراد در مناطق دیگر با مزیت نسبی بیشتری تولید کرده اند وارد کنند.
تجارت آزاد این امکان را برای مصرف کنندگان فراهم می آورد تا هر کالایی را از بهترین تولید کننده آن در سراسر جهان تهیه کنند. اگر تولید پیراهن در داخل مزیت نسبی بیشتری داشته باشد آنگاه تجارت آزاد باعث سود بیشتر تولیدکنندگان پیراهن در داخل و قیمت کمتر برای مصرف کنندگان می شود. یا اگر پیراهن در جای دیگری با بهره وری بیشتری تولید شود، مصرف کنندگان داخلی تنها از طریق تجارت آزاد می توانند به آنها دست پیدا کنند.
همچنین تجارت آزاد باعث این می شود که تولیدکنندگان داخلی پیراهن که بهره وری مناسبی ندارند انگیزه برای تولید کالاهایی پیدا کنند که می توانند در آن بهترین باشند. تجارت آزاد، با هدایت منابع در سرتاسر دنیا به سمت تولیدکنندگانی که بهترین استفاده را از آنها می کنند، بیشترین تولید را با آن منابع امکان پذیر می سازد در حالی که این با کاهش قیمت کالاها به نفع مصرف کنندگان نیز خواهد بود.
یک تصدیق بنیادی تر برای بازارهای آزاد و جهانی این است که آنها تعداد کارگران لازم برای تولید کالاهای مختلف را کاهش می دهد و بنابراین نیروی کار را به سمت تولید کالاها یا خدماتی که با نبود آنها صرفه اقتصادی ندارد سوق می دهد و امکان تولید آنها را فراهم می آورد. بازارهای جهانی همچنین با فراهم آوردن امکان اشتغال در شغل های بهتر برای کارگران معمولی کارخانه ها و کاهش قیمت کالاها و خدمات کاربر باعث افزایش سطح رفاه می گردند.
اگر هر دولتی واردات پیراهن را ممنوع کند، آنگاه باید تعداد شهروندان بیشتری از آن نسبت به شرایط تجارت آزاد در صنعت تولید پیراهن فعالیت کنند. وقتی تولیدکنندگان فقط باید بازارداخلی را تامین کنند (که در هر صورتی کوچک تر از بازار جهانی است) آنگاه آنها هیچ گاه قادر به استفاده بهینه از صرفه های مقیاس نخواهند بود. بدون تجارت آزاد، پیراهن ها گران تر خواهند شد و مصرف کنندگان قادر به تهیه پیراهن با بهینه ترین قیمت نخواهند بود.
تجارت آزاد همچنین با ایجاد بیشترین رقابت ممکن بین تولیدکنندگان دیسیپلین خوبی را بر فرآیند تولید کالا حاکم خواهد کرد. اگر دولت ها از بنگاه های داخلی حمایت کنند، در این صورت تولیدکنندگان دیگر مجبور به رقابت با بنگاه های خارجی نخواهند بود و این با پایین آوردن انگیزه این بنگاه ها برای افزایش بهره وری، به ضرر مصرف کنندگان تمام خواهد شد.
این بدیهی است که تجارت آزاد به سود تمام افرادی است که درگیر آنند، ولی چه اتفاقی خواهد افتاد اگر بعضی کشورها مایل به حذف حمایت خود از بنگاه های داخلی نباشند؟ برای مثال، اگر برخی کشورها به حمایت از تولیدکنندگان خود بپردازند یا به آنها سوبسید دهند، آیا باز هم برای کانادا صرف خواهد کرد که از تجارت آزاد تبعیت کند؟ پاسخ مثبت است. همیشه به نفع کشورها است که تجارت خود را بدون توجه به سیاست های کشور های دیگر، آزاد نگاه دارند. «مقابله به مثل» کردن در برابر کشورهایی که از تجارت آزاد پیروی نمی کنند، با حمایت گرایی یا اعطای یارانه، باعث فقیرتر شدن تبعه کانادا خواهد شد.
قطعا، گروهی که بیشترین ضربه را از حمایت گرایی دولت ها می بینند، تبعه خود آن کشور هستند. چرا که مجبور به خرید کالاهایی هستند که به بهینه ترین روش تولید نشده اند. شهروندان این کشورها در حالی که باید از خرید کالاهای تولید شده به روشی غیربهینه رنج ببرند، مجبور به پرداخت مالیات های بیشتر نیز هستند. به همین دلیل است که حمایت گرایی به خاطر حمایت گرا بودن دیگران، سیاست نادرستی است.
کسانی که به استدلال های تئوریک در حمایت از تجارت آزاد شک دارند باید به این نکته نیز توجه کنند که شواهد تجربی نیز تصدیق کننده این امر هستند. هیچ شاهد تجربی وجود ندارد که تمسک به حمایت گرایی باعث افزایش رفاه شهروندان می شود، بلکه تمامی شواهد تاییدی هستند بر منافع تجارت آزاد.
استاد: دونالد جی. بودرو
مترجم: حسن افروزی
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان