شبکۀ اینترنت ستون فقرات ارتباطات کامپیوتری جهانی در دهۀ 1990 است چرا که به تدریج بیشتر شبکه ها را به یکدیگر متصل کرد.در اواسط دهۀ1990،اینترنت 44هزار شبکه کامپیوتری و در حدود 2\3 میلیون کامپیوتر میزبان را در سرتاسر جهان به یکدیگر متصل می کرد و تقزیباً25 میلیون کاربر داشت و به سرعت گستذش می یافت.بر طبق مطالعه ای که در آگوست 1995 توسط گروه پژوهشهای رسانه ای نسلن در امریکا انجام گرفت،24 میلیون نفر کاربر اینترنت بودند و 36 میلیون نفر نیز به آن دسترسی داشتند.با این حال،بر اساس مطالعه دیگری که توسط گروه پژوهش تکنولوژی های نوظهور در نوامبر و دسامبر 1995 انجام شد تعداد امریکاییانی که به طور منظم از اینترنت استفاده می کردند تنها 5\9 میلیون نفر بود که دو سوم آنها تنها هفته ای یک بار از این سیستم استفاده می کردند.با وجود این پیش بینی می شد که تعداد کاربران اینترنت هر سال دو برابر شود.
متخصصان بر این عقیده هستند که از نظر فنی،اینترنت روزی خواهد توانست 600 میلیون شبکه کامپیوتری را به یکدیگر متصل کند. این میزان را باید با اندازۀ شبکۀ اینترنت در نخستین مراحل توسعه در سال 1973 مقایسه کرد که تنها 25 کامپیوتر به این شبکه متصل بود.در سرتاسر دهه 1970،این شبکه تنها توانست به 256 کامپیوتر خدمات ارائه دهد،در اوایل دهۀ 1980،پس از ارتقای قابل ملاحظۀ این شبکه،هنوز تنها 25 شبکه با چند صد کامپیوتر ابتدایی و چند هزار کاربر به آن متصل بودند.
نقطۀ آغاز اینترنت،به کار یکی از نوآورترین نهادهای پژوهشی دنیا باز می گردد:سازمان پروژه های پژوهشی پیشرفته وزارت دفاع امریکا دارپا،وقتی در اواخر دهۀ1950 پرتاب نخستین سفینه اسپوتنیک زنگ خطر را برای مؤسسات تمنولوژی پیشرفتۀ نظامی امریکا به صدا در آورد،دارپا دست به ابتکارات شجاعانه ای زد که برخی از آنها تاریخ تکنولوژی را دگرگون ساخت و عصر تکنولوژی در مقیاس وسیع را به همراه آورد.یکی از این استراتیژیها که از پروراندن ایدۀ پل باران در شرکت رند ایجاد شد طراحی سیستم مخابراتی ای بود که در برابر تهاجم هسته ای آسیب نا پذیر باشد.
فرهنگ مجاز واقعی
فرهنگها از فرایندهای ارتباط تشکیل شده اند.هیچ گونه جدایی بین «واقعیت»و نمایش نمادین وجود ندارد.در همه جوامع انسانها در محیطی نمادین می زیسته اند واز طریق این محیط عمل می کرده اند.بنابراین ویژگی تاریخی سیتم ارتباطی جدید که پیرامون یکپارچگی الکترونیکی همه شیوه های ارتباط،از ارتباط مکتوب گرفته تا ارتباط چند حسی سازمان یافته است،القای واقعیت مجازی نیست بلکه ایجاد مجاز واقعی است.برای توضیح این مطلب باید از فرهنگ واژگان کمک بگیریم:
مجازی:چیزی که در عمل چنین است ولی نه به معنای دقیق کلمه یا اسماً
واقعی:چیزی که واقعاً چنین است.
بنابراین واقعیتی که تجربه می شود،همواره مجازی است چون همواره از طریق نمادهایی درک می شود که عمل را با گو نه ای معنا شکل می دهند که از چارچوب تنگ معنایی که نمادها برای آن در نظر گر فته اند می گریزد.دقیقاً همین ویژگی همۀ شکلهای زبان برای به رمز درآوردن ابهام و ایجاد تفاسیر متنوع است که بیانهای فرهنگی را از استدلال صوری-منطقی و ریاضی متمایز می سازد.وقتی منتقدان رسانه های الکترونیکی می گویند که محیط نمادین جدید نمایانگر«واقعیت»نیست،تلویحاً به یک مفهوم کاملاً بدوی [و ساده انگارانه] از تجربۀ واقعی« رمز گذاری نشده»اشاره می کنند که هرگز وجود نداشته است.همه واقعیتها از طریق نمادها بیان می شوند.و در ارتباط انسانی و تعاملی،بدون در نظر گرفتن رسانۀ ارتباط همه نمادها در ارتباط با معانی واژگانی که به آنها اسناد داده می شود به نوعی دچار تغییر می شوند. به تعبیری می توان گفت که کل واقعیت به گونه ای مجازی ادراک می شود.پس یک سیستم ارتباطی که بر خلاف تجربیات تاریخی قبلی،مجاز واقعی را ایجاد کند کدام است؟این سیستمی است که در آن خود واقعیت (یعنی وجود مادی-نمادین مردم)کاملاً در متنی از تصاویر مجازی و در جهانی واقع نما غرق شده است که در آن چیزهایی که بر روی صفحه ظاهر می شوند فقط تصاویری نیستند که تجربه از طریق آن منتقل می شود،بلکه خود به تجربه تبدیل می شوند.هر نوع پیامی در رسانه محصور می شود،چون این رسانه آنقدر فراگیر،متنوع و انعطاف پذیر شده است که کل تجربه گذشته و حال و آینده آدمی را،در آن نقطه یگانۀ جهان در یک متن چند رسانه ای جذب می کند.
ویژگی سیستم ارتباطی جدید،که بر مبنای یکپارچه ساختن دیجیتالی و شبکه ای شیوه های ارتباطی چندگانه عمل می کند،این است که همۀ جلوه های فرهنگی رادر بر میگیرد.به واسطه وجود چنین سیستمی،در جامعۀ نوین همه انواع پیام ها در حالتی دو گانه کار می کنند:حضور-غیبت در سیستم ارتباطی چند رسانه ای.تنها حضور در این سیستم یک پارچه،قابلیت انتقال و اجتماعی شدن پیام را امکان پذیر می سازد.همۀ پیام های دیگر به تخیلات فردی یا خرده فرهنگ های شفاهی که به طور فزاینده ای حاشیه نشین می شوند تنزل می یابند.از دیدگاه جامعه،ارتباطات الکترونیکی (نوشتاری،سمعی-بصری یا کامپیوتری)ارتباط هستند.آنچه سیستم ارنباطی جدید را قادر ساخته است تا همه شکلهای بیان و همچنین منافع،ارزشها و تخیلات متنوع از جمله بیان تضادهای اجتماعی را در بر می گیرد،دقیقاً همین تنوع،حالت چندرسانه ای،و چندپیشگی سیستم ارتباطی نوین است.
از همین روست که این سیستم چنان نقش مهمی در تأثیرات اجتماعی مختلف دارد که به جای یک سیستم چند رسانه ای مرکزی،(مثل سیستم برنامه های ویدئویی درخواستی)باید یک شبکۀ ارتباطی افقی دارای کانونهای متعدد همچون اینترنت ایجاد شود.برای جوامع جدید،ایجاد ممنوعیت برای ورود به این سیستم ،و گذاشتن رمز ورود برای جریان یافتن و انتشار پیامها در سرتاسر سیستم ،چالشهای فرهنگی مهمی هستند که نتیجه آنها سرنوشت درگیریهای نمادینی را که در این شرایط تاریخی جدید انجام خواهد گرفت از پیش تعیین می کند.
Twitter
Google
Yahoo
Delicious
بالاترین
دنباله
منظومه اینترنت
نسخه‌ی چاپی
ارسال اين مطلب به دوستان